PEOPLE I DON’T LIKE, No. 20-something
jul/avgust 2013, SAD, razlicite lokacije
Osnovno polaziste u mom radu je konceptualna analiza i de/rekonstrukcija procesa crtanja kao upisivanja telesne aktivnosti na papir i otvaranja prostora za komuniciranje ideja ili ispunjenje odredjenih umetnickih namera.
Tokom prve polovine 1970-ih, kroz ceste sukobe sa umetnickim, drustvenim i politickim establismentom i u pokusajima da pronadjem nove nacine izrazavanja, intuitivno sam zahvatio “punu saku” drvenih olovaka i poceo da crtam. Promena, koja se u mom delovanju moze locirati upravo u tom trenutku, dosla je kao rezultat otkrivanja novih mogucnosti u sasvim klasicnim umetnickim disciplinama kao sto je crtez. Moja umetnicka sudbina i, u isto vreme pozicija gradjanina, odredjene su i odlukom da se javno usprotivim smeni u tom trenutku progresivne australijske vlade koja je, paradoksalno i simbolicno, inicirana “losim” investicijama u buducu drzavnu kolekciju moderne umetnosti. Kao svedok zloupotrebe internacionalnog umetnickog nasledja moderne civilizacije u ime lokalnih dnevno-politickih manipulacija, odlucio sam da napustim ne samo fizicki i zivotni prostor i okruzenje u kom sam po prvi put aktivno ucestvovao u umetnickom i javnom zivotu i postajem umetnik-aktivista – moja pobuna protiv upotrebe kulture u ime jednokratnih politickih ciljeva pronalazi “utociste” u tehnologiji koja do danas funkcionise kao trajni kreativni produzetak i komunikacioni interfejs u radovima istovremeno oslonjenim na – izazove buducnosti i rizik istrazivanja i – formu, medij i zanr hiljadugodisnje tradicije “civilizacije slike”.
Istovremeno, spoznaja i uzbudjenje koja su dosla kao rezultat ukljucivanja razlicitih pomocnih sredstava u radni proces, bilo da je rec o olovkama kao bazicnom “umetnickom orudju” ili o raznim multifunkcionalnim tehnoloskim napravama koje postaju neizostavni deo mog rada – potvrdile su odluku da sopstveni umetnicki izraz gradim na interakciji tela i masine, prirodnog i konstruisanog, intimnog i struktuiranog fizickog, simbolickog i imaginarnog prostora.
Polazeci iz dugogodisnjeg interesovanja za fiziku i matematiku nastavljam sa istrazivanjima fenomena interakcije kreativnog uma i tehnologijom posredovanih aktivnosti. Da bih postigao ovaj cilj – radim u razlicitim medijima: crtez, slika, skulptura, video, instalacije, performansi, akcije, hepeninzi. Jedan od osnovnih ciljeva u mom radu je (re)konstrukcija konteksta za kreativni dijalog izmedju umetnika i gledaoca kroz tehnologiju, konteksta za koji verujem da ce biti specifican za 21. vek.
"Ono sto je pocelo kao grupa/snop od petnaest olovaka koje kontrolise moja ruka je u ovom trenutku devet stotina olovaka kojima upravljaju razliciti obrasci i algoritmi racunarskih tehnologija i robotizovanih umetnikovih “pomocnika”. Ovi procesi su mi omogucili da stvaram i izvan granica mog fizickog bica i da istovremeno budem prisutan u medjuprostoru koji opstaje izvan tradicionalnih hijerarhijski odredjenih pozicija umetnika i posmatraca... Upravo u tom prostoru, kroz interakciju izmedju umetnika i gledalaca stvara se nova “vrsta” umetnosti ciji su ravnopravni autori svi oni koji participiraju u drustvu "vizuelne demokratije" koje je podrzano i zasnovano na novim tehnologijama danasnjice.
Rad PEOPLE I DON’T LIKE, No. 20-something nastavak je istoimenog ciklusa koji traje od sredine 1970-ih i u ovom slucaju materijalizuje se kroz seriju site-specific instalacija izvedenih tokom 45-dnevnog putovanja sa zapadne na istocnu obalu americkog kontinenta. Osam lokacija na kojima se ukrstaju visevekovni narativi americke civilizacije i savremeno hiper-potrosacko drustvo i koja su istovremeno turisticka svetilista i mesta intenzivnog istorijskog nasledja iskoristicu kao povod i neposredno simbolicko i fizicko okruzenje za izvodjenje serije crteza-objekata-instalacija od kojih ce svaka ukljuciti 20 portreta nasih savremenika.
To bi continued...
Dragan Ilic[i]