Preminuo Veljko Despotović
Nagrađivani filmski i televizijski scenograf Veljko Despotović, koji je radio sa rediteljima širom bivše Jugoslavije, ali i sa mnogim stranim autorima, preminuo je u Beogradu u 82. godini, preneo je “Blic”.
Despotović je od početka 60-ih godina radio na više od 150 domaćih i stranih filmova i koprodukcija, za šta je dobio niz nagrada.
Sarađivao je sa širokom lepezom autora sa prostora bivše Jugoslavije, ali i SAD, Italije, Francuske, Velike Britanije, među kojima su i Dušan Makavejev, Slobodan Šijan, Aleksandar Saša Petrović, Krsto Papić, Veljko Bulajić, Branko Bauer, Veljko Bulajić, Goran Marković, Miloš Radivojević, Bora Drašković, Dejan Zečević, Stevan Filipović…kao i Sem Pekinpo, Džek Kardif, Piter Justinov...
Rođen 1931. u Zagrebu, odrastao je u Beogradu, gde je 1958. diplomirao na Arhitektonskom fakultetu, a potom se posvetio scenografiji.
Od 1952. do 1962. radio je kao asistent u pozorištima, na filmu i televiziji, a od 1962. radio je samostalno kao scenograf ili arhitekta na domaćim i stranim filmovima.
Potpisao je, između ostalog, filmove “Čovek iz hrastove šume” Miće Popovića, “Doći i ostati” Branka Bauera, “Skupljači perja” i “Biće skoro propast sveta” Aleksandra Saše Petrovića, “Goli čovek” Obrada Gluščevića, “Seljačka buna” Vatroslava Mimice, “Čovek koga treba ubiti” i “Veliki transport” Veljka Bulajića, “Usijanje” Bore Draškovića, “Tajna Nikole Tesle” Krste Papića, “Ko to tamo peva” i “Davitelj protiv davitelja” Slobodana Šijana, “Dečko koji obećava” Miloša Radivojevića, “Sabirni centar”, “Tito i ja”, “Gorila se kupa u podne” Dušana Makavejeva, “Urnebesna tragedija”, “Kordon” i “Turneja” Gorana Markovića, “Gluvi barut” Bate Čengića, “Bolje od bekstva”, “Nož” i “Lavirint” Miroslava Lekića, “T.T. sindrom” Dejana Zečevića, “Profesionalac” Dušana Kovačevića, “Jesen stiže dunjo moja” Ljubiše Samardžića, “Čarlston za Ognjenku” Uroša Stojanovića, “Šejtanov ratnik” Stevana Filipovića...
Među stranim filmovima u kojima je učestvovao su “Dugi brodovi” (1962) Džeka Kardifa, “Džingis Kan” (1964) Henrija Levina, “Gorko voće” (1967) Žaklin Odri, “Kockari” (1968) Rona Vinstona, “Violinista na krovu” (1970) Normana Djuisona, “Gvozdeni krst” (1976) Sema Pekinpoa, “Desetina sa Navarona” (1977) Gaja Hamiltona, “Memed” (1984) Pitera Justinova, “Robinzon Kruso” (1986/87) Kaleba Dešanela, “Zaboravljeni” (1998) Pjera Livija…
Despotović je radio scenografiju i za pozorište - između ostalog za predstave “Bekstvo” Mihaila Bulgakova u Narodnom pozorištu, “Čudo u Šarganu” Ljubomira Simovića u Ateljeu 212 i “Lepotica i zver” u Pozorištu lutaka “Pinokio” u Beogradu.
Takođe, radio je i na televiziji, sarađujući sa Arsenijem Jovanovićem, Brankom Plešom, Aleksandrom Mandićem, Vladanom Slijepčevićem, Dimitrijem Jovanovićem, Jovanom Aćinom, Dejanom Karaklajićem, Brankom Baletićem, Aleksandrom Đorđevićen, Petrom Zecom…
Despotović je dobitnik niza nagrada, među kojima su Srebrna arena u Puli 1979. godine za scenografiju filmova "Usijanje" i "Čovjek koga treba ubiti - Šćepan Mali" i Zlatna arena 1984. za film "Davitelj protiv davitelja", kao i više nagrada Zlatna mimoza na Filmskom festivalu u Herceg Novom, za filmove “Urnebesna tragedija” (1995), “T.T. Sindrom” (2002), “Lavirint” i “Kordon” (2003), “Jesen stiže dunjo moja” (2004)...
Dobitnik je i nagrade FIPRESCI Srbija za najbolju scenografiju 2008. godine - za filmove “Čarlston za Ognjenku” i “Turneja”. Za “Čarlston i Ognjenku” dobio je nagradu za najbolju scenografiju i na Međunarodnom filmskom festivalu u Ibici 2009.
Despotović je dobio i više godišnjih nagrada Udruženja likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Srbije, kao i nagrade ULUPUDS-a za životno delo (1995).
Njegov sajt je www.veljkodespotovic.net
(SEEcult.org)
