MIROSLAV MUNIŽABA: KONTROLISANA OSEĆANJA - samostalna izložba (29.9.-12.10.)
NOVI STVARALAČKI KRUG MIROSLAVA MUNIŽABE
Već nekoliko godina pratim slikarski rad Miroslava Munižabe, sremskomitrovačkog slikara koji ima veoma specifičnu likovno-jezičku poziciju u jednom segmentu naše savremene likovne umetnosti.Uprkos konceptualnoj izoštrenosti idejne osnove slike, Munižaba je prevashodno slikar koji oseća likovnu materiju kao sudbinsku dimenziju jezičke strukture slike.Ta činjenica sama po sebi govori da je za Munižabu smisao slike u polivalenciji idejnih začetaka koji su u stalnoj poziciji obnavljanja i nadgrađivanja ostvarenog.
Svaka nova izložba Munižabinih slika otkriva najmanje dve nove činjenice: prvo – inspirativnu i stilsku doslednost funkcionalne odrednice plastičkog jezika i drugo – besprekornu zanatsko tehnološku obradu svakog detalja.Svaka likovna partikula u njegovoj interpretaciji dovršena je do svoje pune semantičke pozicije – preciznošću slikarskog postupka i lakoćom obrade najsloženijih jezičkih odnosa unutar kompozicione osnove.Zato je ova slika dostojanstvena u svojoj dovršenosti, ubedljiva kao visoko ekspresivna likovno –poetska činjenica.
Svaka nova izložba deo je novog stvaralačkog kruga: od izložbe do izložbe njegovo slikarstvo se obnavlja traženjem novih strukturalnih normi, iskušavajući i oblik i materiju na način koji otvara nove perspektive stvaralačkom procesu.
Formalno, ova koncepcija se blago oslanja na postenformelni model ali umesto neslikarskih materijala Munižabina slika, u svom globalnom aranžmanu, počiva na dobro odabranoj pikturalnoj materiji koja se često skuplja u dramatična čvorišta iz kojih se pomaljaju apstraktno asocijativni oblici kao novoviđeni predmeti“ nekog imaginarnog sveta.
Munižaba se opredelio za tip slike koja ne uvažava razlike između apstrakcije i figuracije ali koja itekako zahteva jezičku originalnost i materijalno bogatstvo likovnog tkiva.Iznad toga otvara se proces usaglašavanja forme i boje, svetlosti i tame, prostornih ritmova i fantastičnih detalja jednog sveta koji nudi podsvest.Munižaba uvažava pojam „majstorstvo “ ne samo kada je reč o slikarskoj tehnologiji nego i oslobođenoj imaginaciji koja nevidljivo čini vidljivim.Po njegovom shvatanju oblik ne sme da trpi zbog nedovoljne preciznosti ne samo percepcije oka već i stvaralačke moći slikarske ruke.Tek celovita slika daje apsolutno i smisaono opravdanje stvaralačkom činu i biću same slike.
Sreto Bošnjak