MSUB u znaku Veličkovića
Retrospektivna izložba Vladimira Veličkovića (1935–2019) “Figura kao izraz egzistencije”, priređena na svih pet nivoa Muzeja savremene umetnosti u Beogradu (MSUB), nudi uvid u sve faze rada tog umetnika, koji je od sredine 60-ih godina XX veka živeo i radio u Parizu, a po složenim identitetskim obeležjima istovremeno pripada različitim kulturama: srpskoj, jugoslovenskoj, francuskoj, evropskoj…
Retrospektiva Veličkovića, koju je moguće obići od 20. oktobra, obuhvata više od stotinu radova realizovanih u medijima slike i crteža, a nije hronološki koncipirana već prati određene problemsko-tematske segmente u radu umetnika, koji mogu upućivati i na širi kontekst u kojem se formirao, bazirao i stvarao osoben likovni jezik.
Složen Veličkovićev opus predstavljen je kroz deset celina, fokusiranih na određene teme i simbole, kao i njihovo značenje u njegovom slikarstvu, istakle su 19. oktobra na medijskom predstavljanju direktorka MSUB Marijana Kolarić i kustoskinja Žaklina Ratković, koautorka izložbe (sa Svetlanom Mitić).
Veličkovićevo delo, kako je istaknuto, nezaobilazno je u sagledavanju razvoja domaće i šire evropske umetničke scene, najpre u kontekstu kasnih 50-ih godina 20. veka, kada se u njegovom stvaralaštvu uočava bliskost sa postnadrealističkim duhom jednog krila domaće umetničke scene, potom u okvirima pojave nove figuracije tokom 60-ih, a nakon odlaska u Pariz 1966. godine, kroz dalji razvoj umetničkog izraza pod okriljem francuske nove figuracije i, konačno, posebno 80-ih godina, kada paralelno sa usponom svoje internacionalne karijere biva dovođen u vezu sa “postmodernističkom citatnom strategijom”.
Izložba obuhvata tematsko-problemske celine: Mladost, Raspeća, Telo u pokretu, Mesta, Gubilišta, Glave, Poreklo, Životinje, Ništavilo i Bez imena, čime se, kako je istaknuto, postiže uvid u složenost Veličkovićevog opusa od najranijih crteža i slika nastalih u beogradskom periodu, kada radi oskudne prostore ukočene, statične atmosfere, preko barokne uzvitlanosti naglašenog pokreta u ciklusu Strašila, potom figura u različitim fazama trčanja ili pada inspirisanih Mejbridžovim istorijskim eksperimentima sa fotografijom, pa uzavrelih frenetičnih glava oratora ili ispražnjenih, pustih prostora gubilišta, sve do poslednjih prizora spaljene zemlje i pejzaža čija se linija horizonta gubi u izmaglici dima i magle.
Prema rečima Žakline Ratković, Veličković je jedan ciklus razrađivao do krajnjih granica, ali te celine nisu “presečene kao nožem”, već se prirodno nadovezuju jedna na drugu. Tako su očigledne veze između njegovih prvih crteža i poslednjih. “Kao da se zatvorio pun krug”, rekla je Žaklina Ratković, pominjući motive deteta, psa i ptice u Veličkovićevim ranim radovima, te gavrana tokom 90-ih.
Iako su Veličkovićevi radovi naizgled teške tematike, sam je uvek naglašavao važnost optimizma u prevladavanju svih prepreka.
Na početku izložbe je i istaknut jedan od njegovih citata: “Sve je moguće. I Sve je u vašim rukama. Vi ste sami sa tim. Vi ste sami, pre svega, u tom prostoru. Vi ste sami pred tom površinom. Ona vam otvara sve mogućnosti. I onda treba stupiti u akciju”.
Među radovima na izložbi 13 je dela iz zbirki MSUB-a, kolekcioniranih od 1962. do 2019. godine. Zastupljena su i dela iz drugih institucija, muzeja i galerija, kao što su: Centar Pompidu i Centre national des arts plastiques u Parizu, MSU u Zagrebu, Moderna galerija u Ljubljani, MSU u Skoplju, Umetnička galerija u Dubrovniku, Narodni muzej u Beogradu, Muzej Zepter, Muzej grada Beograda, Istorijski muzej Srbije, Umetnička zbirka SANU, Umetnička galerija “Nadežda Petrović” u Čačku), Gradski muzej u Somboru, Moderna galerija u Valjevu, kao i iz privatnih kolekcija u zemlji i inostranstvu. MSUB je posebno zahvalio i porodici Veličkovića na pomoći.
Izložbu prati reprezentativan katalog koji sadrži studijske tekstove autorki izložbe, muzejskih savetnica Svetlane Mitić i Žakline Ratković, kao i vanredne profesorke Filozofskog fakulteta u Beogradu dr Jasmine Čubrilo, te antologijske tekstove Mišela Onfrea i Alena Žufroa.
Posebnu celinu u katalogu, kao i na izložbi, čini dokumentarni segment koji predstavlja fotografije i pisma iz porodične arhive umetnika, uz filmski program sastavljen od dokumentarnih filmova i video-priloga čije je emitovanje predviđeno tokom trajanja izložbe.
Veličković nije imao formalno obrazovanje u oblasti slikarstva, budući da je diplomirao 1960. na Arhitektonskom fakultetu u Beogradu, ali se usavršavao kao saradnik Majstorske radionice Krste Hegedušića (1962-1963) u Zagrebu.
Izlagao je od 1963. godine samostalno i na grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu, a 1972. godine predstavljao je Jugoslaviju na 36. Bijenalu u Veneciji.
Dobitnik je brojnih značajnih nagrada i priznanja u zemlji i inostranstvu. Odlikovan je najvišim francuskim priznanjem u oblasti kulture i umetnosti Commandeur dans l’Ordre des Arts et des Lettres i ordenom Legije časti (Légion d'Honneur).
Bio je član Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU), Francuske akademije (Academie des Beaux-Arts – Institut de France) i Makedonske akademije nauka i umetnosti (MANU). Takođe, bio je profesor (1983-2000) na École nationale supérieure des beaux-arts u Parizu.
Od sredstava priznanja za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi, tzv. nacionalne penzije, osnovao je Fond “Vladimir Veličković” iz kojeg se nagrađuju mladi umetnici za najbolji crtež.
Veličkovićeva retrospektiva biće otvorena u MSUB-u do 21. februara 2022. godine.
Na dan otvaranja retrospektive Veličkovića, 20. oktobra, ulaz je besplatan od 17 do 21 sat.
(SEEcult.org)
