Osnivačima trupe Peeping Tom nagrada Jovan Ćirilov 18. BFI-ja

Koreografi Gabrijela Karizo i Frank Šartije, osnivači čuvene belgijske trupe savremene umetničke igre Peeping Tom, dobitnici su nagrade “Jovan Ćirilov – za korak dalje” u okviru 18. Beogradskog festivala igre (BFI).

Nagrada je dodeljena za diptih "Vrata koja nedostaju" i "Napuštena soba", koji je trupa Peeping Tom izvela 9. i 10. aprila ove godine u Operi i teatru Madlenianum u Beogradu., u okviru 18. BFI.

“Karizo i Šartije ne kreiraju samo vrhunski teatar igre, već stvaraju jedinstveno, neponovljivo pozorišno iskustvo. U filmskom maniru, njihovi komadi nude blještav, ekstravagantan doživljaj , istovremeno dodirujući  najdublje strahove i pretvarajući putovanje u halucinaciju. Ono što čini njihov rukopis posve posebnim, jesu čudesne slike koje se ređaju u živoj, virtuoznoj montaži, uz precizan osećaj za scensko vreme i visok nivo estetskog savršenstva. Sa matematičkom egzaktnošću, oni artikulišu fizički intenzitetet i povezanost, odnosno opravdanost svih detalja i likova koji se pojavljuju pred očima gledaoca, uvodeći ga u svoj magični svet. U snažnoj sinergiji, Karizova i Šartije su izgradili jednu od najautentičnijih umetničkih trupa današnjice, čije se predstave iščekuju i percipiraju kao redak umetnički događaj”, navedeno je, između ostalog, u obrazloženju žirija.

Uručenje nagrade “Jovan Ćirilov – za korak dalje” planirano je u okviru 19. BFI 2022. godine.

Prethodni laureati te nagrade su: Jirži Kilijan, Šaron Ejal, Dimitris Papajoanu, Mari Šuinar i Jakopo Godani.

Trupa Peeping Tom je do sada na BFI-ju prikazala predstave „Ulica Vandenbranden br. 32“ i „Izdaje se“, kao i „Otac“, koja je realizovana u saradnji s čuvenim Holandskim teatrom igre (NDT).

Gabrijela Karizo, rodom iz Argentine, počela je da se bavi igrom u desetoj godini. Do 19. godine je igrala i ostvarila prve koreografije na Baletskom univerzitetu Kordobe, a zatim se preselila u Brisel da radi sa Karolin Markade. Narednih godina bila je angažovana na različitim projektima, podjednako u Briselu i u Parizu. Godine 1994. nastala je njena solo predstava “Et tutto sara d’ombra et di caline”. Od 1995. godine, sarađivala je sa Alenom Platelom na predstavama “Tuga kao saveznik” i  “Komadi Baha”.

Sa Frankom Šartijeom 2000. godine osnovala je Peeping Tom za koji nastaju predstave “Karavana” i “Uzaludni život”. Sarađivala je i sa Needcompany na predstavi “Slike nežnosti”, a sa Platelom je priredila koreografiju za operu “Vuk”. U periodu od 2002-2007. godine za Peeping Tom je kreirala čuvenu trilogiju “Bašta”, “Salon” i “Suteren”. Nakon toga, nastaju produkcije “Ulica Vanderbranden br. 32” (2009) i “Izdaje se” (2011), koje su gostovale i na BFI.

Gabrijela Karizo započela je 2016. godine rad na trilogiji o porodici, koju čine komadi “Majka”, “Otac” i “Dete”. “Otac” je prikazan na Beogradskom festivalu igre, kao i diptih “Vrata koja nedostaju” i “Napuštena soba”.

Rođen u Francuskoj, Frank Šartije je počeo da se bavi igrom u 11. godini, a do 1986. je učio balet u Centru za igru Rozele Hajtauer u Kanu. U 19. godini se pridružio Bežarovom Baletu XX veka u Briselu, a potom se preselio u Švajcarsku, gde je ostao do 1989. Usledila je saradnja sa Anželinom Preljokažom i nastanak predstave “San o ruži” za Balet pariske Opere. Potom se 1994. preselio u Brisel, gde je radio sa trupom Rosas, i gde otkriva Needcompany, kao i čitavu flamansku umetničku scenu.

Sa Alenom Platelom kreirao je predstavu “Komadi Baha”, što mu je dalo podstrek da nastavi samostalan rad. Režirao je prvi deo trilogije o porodici (Otac), u saradnji sa NDT-om, a nakon komada “Vrata koja nedostaju” Gabrijele Karizo, u njegovoj režiji je nastala “Napuštena soba”.

Od jedne ad-hoc grupe koja se okupila oko produkcije Alena Platela, Peeping Tom je za 20 godina izrastao u kompaniju nacionalnog i međunarodnog renomea.

Trilogija “Bašta” (2001), “Salon” (2004), “Suteren” (2007), i predstave “Ulica Vandenbranden 32” (2009) i “Izdaje se” (2011), nastale su kao internacionalne koprodukcije, koje su mediji i publika prihvatili sa oduševljenjem.

Trupa Peeping Tom okuplja različite umetnike, a širok spektar njihovih interesovanja, zajedno sa osobenošću igrača, donosi posve originalni, multi-disciplinarni koreografski jezik. Uzevši u obzir igračko nasleđe, pokret i slika su najznačajnija sredstva kojima se publika uvlači u intimnost scenskog prostora. Karizo i Šartije definišu tu intimnost kao prikazivanje i uvećavanje onoga što je nevidljivo, onoga što na prvi pogled deluje beznačajno, ili je porečeno i skriveno, a istovremeno suštinski značajno.

Stanje ljudi je srž umetničkog pravca trupe Peeping Tom. Njihove predstave se bave paralelnim svetovima, isprekidanim univerzumom u kome je uobičajena logika vremena, prostora i atmosfere poremećena.

*Foto: BFI

(SEEcult.org)