Otašević u čast Dimića
Galerija Srpske akademije nauka i umetnosti u Beogradu, u saradnji sa Fondacijom kolekcije Trajković, predstavlja od 23. decembra nagrađivanu izložbu akademika Dušana Otaševića posvećenu njegovom duhovnom ocu - "idealnom umetniku" Iliji Dimiću.
Izložba “Ilija Dimić – izložba slika i konstrukcija”, za koju je Otašević dobio svojevremeno nagradu iz Fonda “Ivan Tabaković”, premijerno je prikazana 1990. godine u beogradskom ogranku dubrovačke Galerije Sebastian, a Otašević je njenu koncepciju izradio sa uglednim filmskim teoretičarem, kritičarem i scenaristom Brankom Vučićevićem.
Profesorka i istoričarka umetnosti Irina Subotić, autorka teksta u katalogu za tu izložbu, navela je u monografiji o Otaševiću da su i 90-te godine u njegovom životu bile ispunjene sasvim oprečnim događajima, stimulansima koji su dolazili sa različitih strana i koji su ga hranili materijalima za nova dela neiscrpne invencije, te da među najkompleksnije i najprovokativnije Otaševićeve radove spada fikcionalna simulacija - konceptualna celina "Ilija Dimić. Izložba slika i konstrukcija", kao neka vrsta poluautobiografskog narativa gde je san o letenju metafora za umetnost i simbolično transcendiranje ograničenih ljudskih sposobnosti.
"U duhu svog stalnog interesovanja za avangardu, posebno rusku i princip ’montaže-atrakcije stvarnih i izmišljenih elemenata’, prerušavanja i simuliranja, rekonstruisani su tajnovita egzistencija i kratkotrajno stvaralaštvo zaboravljenog, nepoznatog ili neotkrivenog (?) pilota i umetnika čiji život - prema Otaševiću i Branku Vučićeviću - dotiče niz pojava koje su se javljale na jugoslovenskom podneblju dvadesetih i početkom tridesetih godina XX veka: kratko se školuje na Bauhausu, oduševljava dadaizmom i zenitizmom, blizak mu je Avgust Černigoj, kao i evropski konstruktivizam i ruski produkcionizam, dopisuje se s Tatlinom, dotiče ga nadrealizam Marka Ristića. Gine kao španski internacionalista u Građanskom ratu 1938... Kod njega se prepoznaju elementi art déco-a kasnih dvadesetih godina i puristički elementi s početka tridesetih, a bili su izloženi i njegovi dečji likovni izrazi...“, navela je Irina Subotić u delu Otaševićeve monografije posvećenom Dimiću.
“Pošto nemam duhovnog oca, onda sam početkom devedesetih godina rešio da ga izmislim. Tako je nastao ’idealan umetnik’“, ispovedno je izjavio Otašević „Politici“ 1993.
Prema rečima Irine Subotić, više od jednostavnog simulakruma, kako je naveo Jernej Kožar povodom samostalnog Otaševićevog izlaganja u Koroškoj galeriji likovnih umetnosti u Slovenj Gradecu 2005. godine, radi se o virtuoznom komentaru istorijskog trenutka, o umetnikovoj punoj ispovesti i poruci koja u izvesnom smislu „komentariše“ radikalno stanje u jugoslovenskoj likovnoj umetnosti 20-ih i 30-ih godina 20. veka.
"Ilija Dimić je, kao i Otašević - transmedijalni umetnik, renesansna, bogata ličnost, sposobna da koristi i objekte i crteže, fotografije i rukopise, da se napaja istorijom umetnosti i da iz svega crpi likovne podatke a iz života - nelikovna sredstva koja su postala integralni dokumentarni deo postavke ovog totalnog simulakruma. Kao prateći elementi uz izložbu Ilije Dimića i njegovog idola Dedala štampani su leci manjeg formata kao parafraza zenitističkih kako po formi i boji, tako i po porukama, prilagođenim, razume se, drugim i novim sadržajima, kao što su prvi višestranačkli izbori u tadašnjoj Jugoslaviji (Dimića za predsednika), ili dizanje morala u vreme društvenog posrnuća i gubitka vere u mogućnost promena (LETenjem protiv LETargije)“, navela je Irina Subotić .
Otaševićevu izložbu nagradio je 1992. godine Fond “Ivan Tabaković”, a to prestižno priznanje u okviru SANU podrazumevalo je organizovanje samostalne izložbe.
Mića Popović je u obrazloženju za nagradu Otaševiću istakao da bi se - ako bi se u njegovom duhu i delu tražio uzor i preteča - onda to svakako bio slikar i akademik Ivan Tabaković.
*U PRILOGU: Biografija Ilije Dimića
(SEEcult.org)
