Prigušena egzistencija

Savremena umetnička scena Srbije biće predstavljena u Nacionalnom muzeju likovnih umetnosti Tajvana u Tajčungu izložbom “Prigušena egzistencija” sa radovima 15 umetnika i umetničkih grupa različitih generacija, čija je aktivnost na domaćoj i međunarodnoj sceni upečatljiva poslednjih godina, a odnosi se na istraživanje različitih konteksta društvenog okruženja.

Reč je o uzvratnoj izložbi Muzeja savremene umetnosti Vojvodine (MSUV) koji je ugostio 2013. godine izložbu savremene tajvanske umetnosti, u okviru partnerskog međunarodnog projekta “Cargo East”, usmerenog ka međusobnoj razmeni inovativnih umetničkih praksi Tajvana i Srbije, njihovoj reprezentativnoj promociji i prezentaciji, uspostavljanju dijaloga umetnika, kustosa i institucija kulture, kao i afirmaciji direktnog kontakta s drugim kulturama kroz jezik savremene umetnosti.

Na izložbi u Tajčungu, koja će biti otvorena 31. maja, učestvuju Igor Antić, Breda Beban, čija je izložba u toku i u MSUV-u, Goran Despotovski, diStruktura, Dragan Ilić, Jelena Jureša, Stevan Kojić, MP_art, Muzej detinjstva, Andrea Palašti, Vesna Perunović, Nataša Teofilović, Zoran Todorović, Miloš Tomić i Selman Trtovac.

Izabrani autori savremenim medijskim jezikom istražuju različite kontekste svog društvenog okruženja, naročito teme u vezi sa ličnim odnosom ka društveno-političkoj tranziciji, migraciji, egzilu, globalizaciji, problemima identiteta i odnosa prema savremenoj ekonomiji, kapitalu i tehnologiji, navela je u tekstu u katalogu jedna od kustoskinja izložbe “Prigušena egzistencija” Sanja Kojić Mladenov, koja je i direktorka MSUV-a.

Izložba obuhvata 24 rada nastalih u različitim medijima (video, instalacije, fotografije, slike, i animacije), a tajvanskoj publici će, uprkos prostornim i kulturnim distancama, “omogućiti da uživa u kulturnoj atmosferi Srbije i dijalektičkim savremenim izrazima, kroz njene teme i eksponate”, naveo je direktor Nacionalnog muzeja likovnih umetnosti Tajvana (NTMOFA) Huang Tsai-Lang u tekstu za katalog, u kojem je istakao i da tanana i oštra stvaralačka percepcija odabranih umetnika pruža i uvid u raznovrsne dimenzije savremenog društva Srbije.

Tema izložbe “Prigušena egzistencija”, kako je naveo Tsai-Lang, blisko je povezana sa istorijom Srbije, njenom politikom i društvom. Vladavina terora, prokletstvo ratova i društveni nemiri tokom 90-ih godina 20. veka, kao i napredak demokratije i tekuća društvena tranzicija na prelazu vekova - sve to se ogleda kroz teme i stvaralaštvo savremene umetnosti Srbije.

Radovi koje su odabrale kustoskinje Sanja Kojić Mladenov i Svetlana Mladenov ukazuju na interesovanje umetnika Srbije za pitanja međunarodne politike, istorije, regionalne kulture, društvenog okruženja, ekologije, svakodnevnog života, i identiteta. “Ova dela ne samo da obraćaju izuzetnu pažnju na kreativnu formu, medij i temu, već prikazuju i uticaj globalnog na diskurse i razmišljanja u lokalnoj kulturi, predstavljajući trendove i raznolike dimenzije savremene umetnosti Srbije od 1990. godine do danas”, istakao je Tsai-Lang u tekstu u katalogu.

      Umetanja #3

Igor Antić, francusko-srpski vizuelni umetnik rođen 1962. u Novom Sadu, učestvuje serijom fotografija “Sami naspram stihije” koja je inspirisana sinergologijom – metodom koja pokušava da dešifruje kodove govora ljudskog tela. Njegove fotografije istražuju misteriozne relacije između političara i umetničkih dela, a motivi su preuzeti iz medija i prikazuju svetske lidere, njihovu gestikulaciju i poze u prisustvu umetničkih dela. Fotografije su razvrstane u serije, po žanrovskoj srodnosti, nudeći ključ za razumevanje vlastite ideološke pozadine.

Antić učestvuje i instalacijom “Umetanja #3” koja sadrži novčanicu od 500 evra uvećanu i reprodukovanu na platnu kao zastava. Ta zastava je sredinom 2013. pobodena na najviši planinski vrh Evrope Monblan i fotografisana, a fotografija i zastava su artefakti, dokazi o izvedenoj akciji.

Tajvanska publika videće i Antićev rad “Napravljeno po meri” – instalaciju zasnovanu na statističkom principu prema kojem svaka šibica predstavlja milion stanovnika jedne zemlje. U jednoj kutiji ima onoliko šibica koliko i miliona stanovnika, a na kutijama se nalaze zastave svih zemalja sveta, pa je celina reprezentacija sveta u minijaturi. Pojedine kutije su prepune, do granice njihovih fizičkih mogućnosti… i do rizika zapaljivosti.

       Napravljeno po meri

Na izložbi je zastupljena i Breda Beban, vizuelna umetnica, rediteljka, kustoskinja i kreativna producentkinja, koja je rođena u Novom Sadu, živela i radila u Skoplju i Zagrebu, a preminula je 2012. u Londonu. U MSUV-u je u toku reprezentativna izložba fotografija, video i filmskih radova Brede Beban “Nazovimo to ljubav”, organizovana u partnerstvu sa Kulturnim centrom Novog Sada i u saradnji sa portalom SEEcult.org, koja predstavlja dosad najsveobuhvatniji prikaz njenih radova iz emigrantskog perioda, odnosno po odlasku iz ratom zahvaćene bivše Jugoslavije početkom 90-ih. U Tajvanu će biti predstavljen izbor fotografija i filmova Brede Beban, koje će tokom leta imati priliku da vidi i publika u MSU Republike Srpske u Banjaluci.

       Breda Beban, Hod 3 stolice

Među umetnicima na izložbi u Tajčungu je i Goran Despotovski iz Novog Sada, koji učestvuje radovima “Sako” i “Selekcija”. “Sako” predstavlja sekvence snimaka sakoa u raznim položajima, koji u celini oblikuju dramatičnu vantelesnu formu koja sugeriše na prisutnost ili odsutnost ljudskog tela. Te sekvence sakoa, zaustavljene u pokretu, prikazuju različite oblike napetosti izazvane odnosom društva prema pojedincu. Krpаrа sаkо prikаzаnа je u stаnju prostornog plutаnjа sugerišući na potrošene izbledele predstave. Te forme prikazuju ogoljenog čoveka, odnosno aspekte života individue, usled društvenih uticaja. Stoga zatečeno stanje ostavljenog govori o elementarnoj napuštenosti i gubitku individualnosti. Unesene forme sakoa u različitim amorfnim scenama iskazuju metafizičko kretanje unutar samog prostora. Odеvni prеdmеt simbolizuje stаnjе izmеđu živоtа i smrti u prоstоru koji lеvitirа izmеđu оdbаčеnоg i izgublјеnоg.

      Goran Despotovski, Sako

Rad “Selekcija”, predstavlja grupu ljudi u masi.
Lutke bez lica, obučene u svakodnevnu mušku odeću, zaustavljene u konfuznom i dementnom stanju u prekinutoj radnji i činu. To su figure ljudi koji više nemaju identitet, specifičan lik i singularni karakter. Rad "Selekcija" izražava vizuelnu i prostornu dramaturgiju “tragične otuđenosti” koja se pojačava neprisutnošću života u polju vidljivog, telesnog i ljudskog. U radu su ukorenjeni kriterijumi koegzistencije, pri čemu pоstојi potreba za podsticanjem dijaloga i stvaranjem mogućnosti da ih posmatrač upotpuni. Ljudi-figure-lutke trеbа dа alegorijski i simbolički nagone gledaoca da se s
njima identifikuje i preispita sopstveno mesto u društvu, koje je u permanentnoj krizi na globalnom planu i čije vrednosti su često izopačene. Zvuk čine sekvence svakodnevnih misli i u njemu se konstantno iskazuje momenat dominantnog nesporazuma i lutanja. Te oživlјene bestelesne forme, proizašle iz vremena u kom smo živeli, predstavlјaju utvare generacijskih i sudbinskih tokova života, prikazujući ogolјenog čoveka, odnosno aspekte života individue usled društvenih uticaja.

      Goran Despotovski, Selekcija

Umetnički par diSTRUKTURA, koji čine beogradski umetnici Milica Milićević i Milan Bosnić, učestvuje ciklusom fotografija “Face to Face” kojima doslovno replicira romantičarsku topografiju posmatrača neposredno konfrontiranog sa uzvišenim i zadivljujućim prizorima jednog postindustrijskog predela i primer je jedne nove socijalne i mentalne ekologije. To je rad u nastajanju (work in progress) koji se izvodi na svakom mestu koje posete i sastoji se od radova u različitim medijima, mada je najzastupljeniji medij fotografije. Tako su motivi pejsaža i gradova širom sveta postali objekt njihove izolovane kontemplacije pozivajući i posmatrača da se toj kontemplaciji pridruži. Umetnici predlažu nove metafore koje uzimaju u obzir kompleksne aspekte prirodnog, biološkog, tehnološkog i socijalnog bića i grade novu, modernu i širu ideju Prirode koja odgovara trenutnom, savremenom životu.

       diSTRUKTURA, Face to Face

Među učesnicima izložbe u Tajvanu je i beogradsko-njujorški umetnik Dragan Ilić, koji će biti predstavljen video instalacijom svog performansa “Robo Akcija #10” (2013). Ilićev proces stvaranja proizilazi iz ljudske interakcije sa mašinama koja ga fascinira i vodeća je tema njegovog rada. Veći deo Ilićeve prakse fokusiran je na alate umetničke produkcije. Ključ ili polazna tačka u Ilićevom radu je konceptualna analiza i de/rekonstrukcija procesa crtanja kao traga telesnih i mašinskih aktivnosti na papiru i drugim
materijalima za crtanje, i otvaranje prostora za komunikaciju ideja ili realizaciju konkretnih umetničkih namera. Istražujući u vizuelnom i auralnom smislu moć tehnologije – i ručne i robotike - u saradnji sa ljudskom voljom i intuicijom, Ilić proučava prelaz između našeg kvazi-androidnog odnosa sa alatima danas i robotike sutrašnjice.

      Dragan Ilić, Robo Akcija #10

Na izložbi učestvuje i novosadska umetnica Jelena Jureša – radom “Mira, skica za portret” koji kroz formu portreta istražuje krhkost sećanja, kao i odnos fotografskog medijuma i percepcije. To je višegodišnji projekat, u kojem se kroz nekoliko medija bavila istorijom jedne zemlje, jedne porodice i jedne žene. Sastoji se od video instalacije, fotografija, 12 litografija i knjige. Kroz dva 40-minutna videa, posmatrač ima priliku za novim čitanjem fotografske i pokretne slike, šifrirajući mesto kao medijsku odrednicu u koju se upisuju i brišu različita značenja. Iako prvi deo rada čini istorijsko vreme sa svojim objektivnim delovanjem, baziranim na poznatim događajima, oni se lome kroz lične istorije koje umetnica stavlja u prvi plan. U isto vreme, indirektno, kroz intiman monolog naratora, rad propituje različite ženske uloge: majke, supruge, deteta.

      Jelena Jureša, Mira, skica za portret

Među učesnicima izložbe u Tajvanu je i Stevan Kojić, koji je rođen u Kikindi, studirao vajarstvo na FLU u Beogradu, a predaje na akademijama umetnosti u Novom Sadu i Trebinju. Poslednjih godina istražuje odnose pojedinac-društvo-tehnologija-priroda u okviru laboratorije “Samoodrživi sistemi apsurda” koja je sastavljena od nekoliko međusobno povezanih
i uzajamno zavisnih “bio-tehnoloških” segmenata. To su u početku bile jednostavne strukture (povezane na neuobicajen nacin) u kojima su biljke uticale na elektroniku i obrnuto bez bilo kakvog određenog, utilitarnog cilja. Vremenom su se te strukture umnožavale i njihovi odnosi su se komplikovali, ali je rezultat uvek bio krajnje beskoristan. Kao neki živi organizam čija je jedina svrha njegovo samo postojanje i održavanje u životu (kao virus koji se širi kroz prostor).

Sve te strukture Kojić je pritom testirao i povezivao u kućnim uslovima, često koristeci delove (tehniku i biljke) kojima je inače okruzen. Tako objekti iz privatnog okruženja prvo postaju deo tih apsurdnih instalacija, a kasnije se vraćaju u privatni
prostor menjajući ga u neku vrstu alternativnog staništa.

      Stevan Kojić, Samoodrživi sistemi apsurda

Naziv “Samoodrživi sistemi apsurda” menjao je u zavisnosti od elemenata instalacije i teme izložbe, iako je suštinski koncept ostao blizak prvobitnom. U parazitskoj simbiozi predmeta iz njegovog  svakodnevnog okruženja, elektronskog otpada i živih organizama, nastaje svojevrsno alternativno bio-socijalno stanište sa potencijalom daljeg širenja i transformacije.

Tajvanska publika ima priliku da upozna i MP_art, umetnički par (Maja Budžarov i Predrag Šiđanin) iz Novog Sada, koji svoj zajednički rad smatra važnijim od prikupljanja sopstvenih umetničkih biografija (Umetnost
se sastoji od same umetnosti, a ne od umetnika).

Njihov rad “Serbian Contemporary” je interaktivni performans u kojem je učešće publike neminovno i bez čije pomoći se ne može realizovati. Autori iniciraju akciju publike, za to pripremljenim razglednicama sa kratkim instrukcionim tekstom. Uključivanje publike je dobrovoljno a rezultat performansa je kolektivni rad. Performans ukazuje na nastojanje autora da ukažu na neminosvnost akcije svakog pojedinca u kreiranju savremenog, kako, u ovom slučaju umetničkog dela, tako i kolektivne svesti vezane za politiku, kulturu, ekonomiju. Akcija svakog pojedinca je doprinos celokupnom društvu, što ne znači da autori zastupaju tezu “kolektivne krivice” kroz koju je srpski narod neosnovano u svojoj najskorijoj istoriji prolazio…

       MP_Art, Serbian Contemporary

Takođe, “Serbian Contemporary” otvara široko polje kritičnosti spram svakodnevice u kojoj autori žive, od krize morala, pada svakolikih vrednosti, do siromaštva, od materijalnog do duhovnog. To je prvi performans iz serije koju će autori realizovati u različitim sredinama i na različitim jezicima.

Na izložbi učestvuju i jednokanalnom video instalacijom “Faith”, čiji je osnovni moto višemilenijumsko ljudsko verovanje u različita božanstva, versku različitost koja često dovodi do netolerancije i agresije, jednoumlja
koja su rezultitrala milionskim žrtavama, samokažnjavanjem, verskim ratovima, zloupotrebama moći. U veku transparentnosti komunikacija i globalnog umrežavanja, negativne posledice verovanja su svakodnevno vidljive i meta su medijskih informacija, ali često i manipulacija. Dostupnost informacijama je takva da nas bombardovanje negativnim aspektima vere dovode u poziciju kritičnosti, osvešćavanja, ličnih ne slaganja, protesta, izlazaka na ulice, sukoba sa vlastima i ustaljenim dogmama. Živimo u svetu, s jedne strane fanatično radikalizovanih religijskih ubeđenja, a s druge strane u svetu otpora svakolikom nasilju, netoleranciji, nepojmljivom bogaćenju malog broja korporacijskih kapitalista… Živimo u trenutku “pred eksploziju” sve svesnijih i ugnjetenih pojedinaca i grupa, smatra MP_Art.

       MP_Art, Faith

Video rad “Faith” ukazuje samo na neke od segmenata ovakve situacije: eksploataciju dece, kako fizičkim radom tako i seksualnu, religijski fundamentalizam, siromaštvo, decu ratnike, sveštenike pedofile i homoseksualce, fanatizam i terorizam ma koje boje bio, masovna religijska i genocidna žrtvovanja, mirne proteste i proteste sa sukobljavanjima, dakle svet koji nas okružuje i kome, na žalost ne možemo uvek pomoći, a nespremni u njega možemo biti uvučeni, najčešće kao žrtve. Rad je ujedno i “savest” autora i njihova potreba za sopstveno “iskupljenje” zbog nemoći da nešto drugo, osim umetnosti, preduzmu.

Na izložbi će biti predstavljen i Muzej detinjstva, koji čine Vladimir Perić i Milica Stojanov, a započet je kao projekat 2006. godine, najpre kao Perićev samostalni rad. Osnovnu komponentu projekta u početku zamišljenog kao desetogodišnjeg angažmana (2006-2016), čini kolekcija svedočanstava različitih aspekata detinjstva. Muzej detinjstva predstavljen je publici kroz niz grupnih, ali i samostalnih izlozbi, uključujući učešće Perića u paviljonu Srbije na 55. Bijenalu u Veneciji (sa Milošem Tomićem).

        Muzej detinjstva, Oštećena lica (2013)

Predmeti Muzeja detinjstva prvobitno su prepoznati kao materijal za umetnički proces, a potom je otkriven njihov svedočanstveni potencijal, vrednost dokumenta koji ilustruje detinjstvo i niz ličnih, intimnih narativa vezanih za privatni život, najvećim delom sociokulturnog prostora nekadašnje države Jugoslavije.

Većina predmeta pronađena je na zemunskoj i novobeogradskoj buvljoj pijaci, što za autore predstavlja ujedno i proces meditatacije, promišljanja, samospoznaje u relaciji sa prošlošću, istorijom, identitetom. Ideja je potom nastavila da se razvija u smeru objedinjavanja svedočanstava kategorije detinjstva, složenog fenomena sa stalno pomerajućim granicama tumačenja, a predmeti i priče počeli su da grade uvek otvorenu i rastuću celinu nasleđa, identiteta, memorija, kako individualnih tako i kolektivnih okvira.

Od predmeta koji su oblikovali detinjstvo, iskustvo, sećanje, predmeta koji materijalizuju niz akumuliranih narativa, ideja, znanja, emocija na individualnom i kolektivnom nivou, Muzej detinjstva stvara kolekciju ali i umetničku fikciju, konstrukt zasnovan na predmetima pozajmljenim iz istorijske realnosti, koji transponovani u umetnički kontekst dobijaju posve nove uloge i značenja.

       Muzej detinjstva, Oštećena lica (2013)

Na izložbi u Tajčungu učestvuje i novosadska umetnica Andrea Palašti, koja se bavi istraživanjima u oblasti (nove) kulturne geografije, kritičke topografije i istorije. Koristi simbolički jezik u okviru “dokumentarnih praksi”, postavlja konceptualni okvir za ponovno razumevanje aspekata našeg savremenog života. Na izložbi učestvuje radom “Balkan Disco” koji predstavlja uvođenje ambijenta diskoteke u profesionalni umetnički prostor. Sam naziv rada preuzet je od diskoteka koje nose naziv sa prefiksom Balkan (Balkan Disco, Vićenza; Balkan Disco Express, Beč; Balkan Night, Hamburg), i kao takav, predstavlja igru značenja - parodično citiranje
bihejvioralnih klišea koji pripadaju društvenom životu klubova po Zapadnoj Evropi sa autentičnim “turbo-folk provodom” sa Balkana. Devedesetih je turbo-folk muzika imala ključnu ulogu u definisanju srpskog socijalnog i nacionalnog identiteta, promovisala je ideologiju i način života kriminalne elite.

       Andrea Palašti, Balkan Disco

Rekontekstualizacijom diskoteke unutar umetničkog prostora, rad postaje svojevrsni ready-made, preispitujući tako granice estetike i etike, geografije i geopolitike, kao i svakodnevice i artificijelnog umetničkog dela. U tom svetlu, Balkan prestaje biti geografska odrednica te postaje kulturološka: Balkan danas postaje stereotipni označitelj mesta dobrog provoda.

Među učesnicima izložbe u Tajčungu je i Vesna Perunović, koja je rođena u Srbiji, a živi i radi u Torontu. Iako je napustila svoj dom u Beogradu pre više od 20 godina, teme egzila i čežnje i dalje odlikuju njene radove. Predstaviće se radom “(W)hole, House of Exile” (Sve, Kuća egzila), koji istražuje ideju “doma” kao najvažnijeg i osnovnog koncepta urođenog ljudima - kuće kao skloništa. Podrazumevajući istovremeno i pojam zavičaja i pojam identiteta, jednostavna struktura nalik na kavez, sa bazičnim krovom i četiri zida koja se mogu videti na crtežima kuće iz najranijeg detinjstva, podsećaju posmatrača na primarni simbol kuće, ujedno otkrivajući urođenu krhkost takavog simbola. Iako namenjen otelotvorenju osećaja sigurnosti i pripadanja, posmatrač dela je suočen sa pojmom doma kao promenljivog, ranjivog konstrukta. Video prirode i uništenja, prikazanih kao beskrajan ciklus, projektovan je na strukturu kuće i inspiriše gledaoca na doživljaj bezbroj različitih emocija i reakcija, odražavajući na taj način emocionalni nemir koji mnogi od nas osećaju tokom prelaska granica i odbacivanja ograničenja – bila ona fizička, društvena ili fiziološka.

         Vesna Perunović, Sve, Kuća egzila

Rad “(W)hole, House of Exile” izveden je za IV Cetinjsko bijenale u Crnoj Gori, a prikazan je na brojnim bijenalima, grupnim i samostalnim izložbama i čini deo muzejskih zbirki Berardo muzeja moderne umetnosti u Portugalu i Nacionalne galerije umetnosti u Tirani.

Na izložbi u Tajčungu biće predstavljen i njen rad “Pronalaženje ljubavi” (2012), koji proučava još jednu od najosnovnijih potreba čoveka: potrebu da voli i bude voljen. Nastao tokom studijskog boravka u ISCP u Njujorku, taj rad prikazuje prozor umetničkog ateljea kao mesto sećanja: prigušenog tonaliteta koji vodi u prošlost, njegova obličja su i nejasna i poznata. Prikazom prozora sa zavesom u sred prelepog letnjeg dana, snimljenog u nostalgičnim crno-belim tonovima i obloženog izjavama ljubavi umetnika, Pronalaženje ljubavi istražuje pojam žudnje kao tačke mogućeg prevazilaženja ličnih granica i mesta pripadanja koje se otvara ka neograničenim mogućnostima. “Pronalaženje ljubavi” je deo stalne zbirke Mekdonald Stjuart centra za umetnost u Guelfu, Kanadi.

      Nataša Teofilović, s.h.e.

Tajvanska publika imaće priliku da upozna i rad Nataše Teofilović, koja se bavi digitalnom umetnošću spajajući umetnost, nauku i tehnologiju. Tehnički posmatrano, ona istražuje različite medije, od eksperimentalnog videa preko 3D karakter animacije i digitalnih ambijenata. Konceptualno, njeni radovi objedinjuju teme identiteta u praznom (void) virtuelnom prostoru, percepcije virtuelnih bića i ispitivanje granica između virtuelnog i stvarnog prostora.

Animacija “a|symmetry” nastala je iz jednog pokreta virtuelne ruke koja čulno i ispitijuće dodiruje prazninu (void) virtuelnog prostora. Ovaj izolovani pokret, nakon višestrukog umnožavanja se više ne prepoznaje kao pojedinačni element već formira jedinstvenu sliku. Rotacija, simetrija i sukcesivno kašnjenje pokreta generišu apstraktnu formu koja asocira  na organsku strukturu i poprima kvalitete simbola poput mandale ili neke vrste oživljenog pulsirajućeg univerzuma. Multiplikacijom, svaki najmanji trzaj prsta u finalnoj kompozitnoj formi dobija dramatični impuls i ubrzanje.

Rad “s.h.e.” se poigrava pojmovima virtuenog i stvarnog. Ovu 3D karakter animaciju grade dva elementa - virtuelni prostor i virtuelni akter. Virtuelni prostor je “ispražnjen”, ne sadži elemente scenografije, njegovu prostornost jedino definišu virtuelna bića kretanjem i gestom. Virtuelna priroda 3D glumica prikazana je kroz njihovu materijalzaciju i animaciju. Digitalni modeli su virtuelne membrane, telo bez organa koje mimikom, gestom i zvukom (kucanjem sa unutrašnje strane ekrana) komuniciraju uzajamno i/ili sa posmatračem. U praznini virtuelnog prostora, virtuelna bića su ostavljena da istražuju svoj virtuelni identitet. Iz tog razloga one dodiruju ivicu (granicu) virtuelne slike i ulaze u svoja vlastita virtuelna tela. Elementi ličnog, privatnog i autoportreta su prisutni u svakom segmentu ovog rada.

        Zoran Todorović, Buka, 1999.

Među učesnicima izložbe u Tajčungu je i beogradski umetnik Zoran Todorović, predstavnik biopolitičkog performansa, radikalnog bodi arta, međuljudskog performansa i politizovane postmedijske umetnosti, koji je bio predstavnik Srbije na 53. Bijenalu u Veneciji
(2009), a radi kao docent na FLU u Beogradu.

U Tajčungu učestvuje video radom “Buka” koji je snimljen sa posebno dizajniranim uređajem za registrovanje video poruka, koji je poslužio kao neka vrsta otvorene kamere, automata, koji snima izjave, priče i predstave ljudi koji su spremni da ga koriste. Sam rad se sastoji od tri slike, koje su snimljene istim uređajem na tri različite lokacije: na ulici, u zatvoru, i u psihijatrijskoj klinici. Moglo bi se reći da je to delo stvorila mašina kojoj je “javnost” iznosila svoje izjave, sklonosti, ideje, predrasude, strahove, verovanja itd. Ove tri pozicije su stoga uzete kao granične situacije ili tačke orijentacije kojima celo društveno polje može biti obuhvaćeno. Istovremeno, ovaj film ne pretenduje da predstavlja glas različitih društvenih grupa, izbegavajući da se nađe u samom položaju koji kritikuje.

       Miloš Tomić, Muzički dnevnici

I beogradski umetnik Miloš Tomić učestvuje video radovima, među kojima su i “Muzički dnevnici”, serijal koji je predstavio i na izložbi u srpskom paviljonu na 55. Bijenalu u Veneciji. Rad je nastao svakodnevnim improvizacijama na nekom muzičkom instrumentu ili predmetu koji koristi ili nabasa na njega, a ođednom mu “zazvuči”.

Improvizacija znači uhvatiti se u koštac sa izabranim instrumentom ili predmetom i iscediti iz njega sve – od
buke do melodije. Pritom stalno osluškujući svaku njegovu zvučnu reakciju i pretvarajući u mogući motiv svaku svoju grešku. Tomić je tako svirao na ključevima, česmama, čičkovima patika, razbijenim staklićima flaša… kao i na raštimovanoj gitari, saksofonu, usnoj harmonici, klaviru… Ubrzo je i njegov sin video u tim seansama šansu da poruši mnoga kućna pravila, a da ostane nekažnjen, pa je “odmah uskočio u muzikalne dnevnike”. Oni su, kako navodi Tomić, time postali (možda malo romantizovana) zabeleška njihovog odnosa: sinovljevog odrastanja i njegovog podetinjavanja.

        Selman Trtovac, Linija za Savamalu, 2013.

Među učesnicima izložbe u Tajčungu je i Selman Trtovac iz Beograda, koji je rođen u Zadru, studirao u Beogradu i Dizeldorfu, a doktorirao je 2012. godine na odseku za skulpturu beogradskog FLU. Trtovac umetnost crtanja vidi u osnovi svakog drugog vizuelnog mišljenja, i bilo kog drugog vizuelnog medija, smatrajući da je umetnost crtanja i u evoluciji ljudske vrste uopšte.

Kao jedan od osnivača umetničke zadruge Treći Beograd, Trtovac je boravio u maju 2013. godine u Zagrebu povodom izložbe Josipa Vanište. U prenesenom smislu, to je predstavljalo povlačenje linije između Beograda i Zagreba, odnosno umetnički akt cele grupe. Motiv za to, naročito putovanje, jeste bila volja grupe umetnika 3BGD-a da “vide” Vaništininu liniju. Taj događaj je na sve umetnike koji su tada bili u Zagrebu ostavio moćan trag.

Trtovac na izložbi učestvuje radom “Linija za Savamalu” (2013) koji je nastao u  umetničkom dijalogu sa kolegom Veljkom Pavlovićem. Može se razumeti i kao jedna od refleksija na susret sa linijom Vanište i prazninom koju pominje u pismu Trtovcu.

Izložba “Prigušena egzistencija” biće otvorena u Nacionalnom muzeju likovnih umetnosti Tajvana do 3. avgusta.

Izložbu i projekat “Cargo East” podržali su Pokrajinski sekreterijat za kulturu i javno informisanje Vojvodine, Ministarstvo kulture i informisanja Srbije i Ministarstvo kulture Kine (Tajvan).

(SEEcult.org)