Konstruisane stvarnosti (2004-2005)
U ovoj seriji fotografija, poigravam se sa idejom „izmeštene stvarnosti“, preispitujući ljudsku potrebu za stvaranjem „verodostojnih“ kopija svega što se nalazi oko nas i načina na koji naša percepcija biva kontrolisana takvim reprezentcijama. Bavim se intervencijom kopija u stvarni svet i njihovom moći falsifikacije stvarnosti. Ove igračke, u okviru scena u koje su postavljene, povezuju realnost i imaginaciju; mogu pobuditi osećaj prijatnog sanjarenja, ali isto tako i blage jeze. Igračke su u životu svakog deteta prvi uvod u njegov imaginarni život, svet u kome će „sve biti lako“, i kao takve se ovde mogu shvatiti kao arhetipovi raznolikosti kulture. Ponekad je teško na prvi pogled uočiti razliku između sveta igračaka i, u ovom slučaju, stvarnog (ljudskog) okruženja – utapaju se jedno u drugo do mere do koje sama stvarnost postaje pomalo sumnjiva. Ovaj rad se bavi i pitanjem lakoće s kojom ponekad prelazimo granicu postavljenu između realnosti i fikcije. Izbor igračaka, režirane situacije i narativi, kao i poigravanje sa dimenzijama na fotografijama iz ovog ciklusa, uvek su u određenom odnosu i stvaraju specifične kontekste za meditaciju o našem biću, izveštačenosti društva i kulture u kojoj živimo. Međutim, u svetu igračaka i njihovih simuliranih stvarnosti, na ovim harmoničnim i raznobojnim fotografijama sve deluje uglačano i bez tragova oronulosti. U pitanjiu je jedna „srećna stvarnost“. Katarina Radović
Constructed Realities (2004-2005)
These staged photographs are questioning the relationship between the empirical world and the picture of that world as projected by artificial realities. So powerful is the manipulation by the artificial realities, that we are beginning to imagine some of the segments of the real world as we previously see them in their copies. These toys, with their „barbaric simplicity“ connect our realities and dreams. Although they may arouse reverie, sometimes even pity or horror, toys are children’s first initiation to the imaginary life, that is, to art. Toys may also be seen like abbreviations, archetypes of the diversity of human culture. Playing with the idea of „dislocated realities“, I am trying to explore the general human need to create mirror images for everything, and the way in which our perception is controlled by such mummifying representations. The choice of toys, the scenes and narratives, and the play with dimensions are always in a certain relationship, creating specific contexts for meditating on our own being, the artificiality of our society and culture as shown in these harmonious and colourful images of modern life. These images also witness to the existence of artifacts. Artifacts, as Philip K. Dick observed in a science fiction context, have enormous power to counterfeit the empirical and turn us into their faithful subjects. However, in the world of toys and their simulated realities, everything is glossy and surprisingly without signs of dilapidation. It is a happy world. Katarina Radovic
