Preminuo Mirko Lovrić
Istaknuti fotograf Mirko Lovrić, nezaobilazna figura u istoriji srpske i jugoslovenske umetničke fotografije, preminuo je 5. novembra u 79. godini, preneli su njegovi prijatelji.
Doajen umetničke fotografije i jedan od prvih umetnički obrazovanih fotografa u Srbiji, Lovrić je imao retrospektivu u Muzeju savremene umetnosti u Beogradu 1998. godine, a kao priznanje za unapređenje fotografske umetnosti, dodeljena mu je nacionalna penzija.
Rođen 1935. godine, Lovrić je bio član Udruženja likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Srbije (ULUPUDS) od 1957. Bio je i jedan od osnivača Nacionalnog centra za fotografiju.
Pored umetničke prakse, bavio se teorijom i istorijom fotografije.
Imao je niz samostalnih izložbi i učestvovao je na brojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu.
Ove godine je bio učesnik na Salonu “Réalités Nouvelles” u Parizu, kao i na izložbi “Nova srpska apstrakcija”, čiji je kustos bio umetnik Milija Belić.
Mirko Lovrić, Fotogram
U poslednje vreme bavio se tehnikom fotograma. Lovrićev doprinos je, osim povratka na same izvore fotografije kao svetlosnog zapisa, takođe uvođenje velikog formata i inovacije u korišćenju svetlosti.
Prema navodima Belića, koji paralelno živi i radi u Francuskoj i Srbiji, Lovrićevi fotogrami rezultat su dugotrajnog procesa sazrevanja i strastvenog traganja za kreativnim kapacitetima fotografije i predstavljaju s jedne strane povratak izvorima, originalni pristup fotografiji kao zapisu svetlosti, a s druge strane dijalog sa vidljivim i sa savremenošću.
“Duboko zaokupljen vizuelnim istraživanjima, nakon značajnog fotografskog iskustva i više eksperimentalnih faza u kojima je nastojao da primeni različite metode i da tako proširi mogućnosti fotografskog izraza, sa vizurom prožetom bauhausovskim učenjem, ali i otvorenom za neke aspekte nadrealizma ili op-arta, Mirko Lovrić se vraća izvorima fotografije preko fotograma, da bi se nadneo i zamislio nad samom prirodom medija i kreativnim granicama fotografske umetnosti, u vreme kada ova umetnička disciplina doživljava odlučujući zaokret”, istakao je Belić.
U Lovrićevom angažovanju može se prepoznati, pored izvesne nostalgije za plemenitim i uzvišenim, kao i izvesne ideje o univerzalno lepom, i briga za higijenu pogleda, odbacivanje “nečistoće” koju je aktuelna fotografija nakupila tokom svoje duge istorije. U postmodernom informatičkom haosu, proizašlom iz digitalne revolucije, Lovrić je krenuo u potragu za prvim kreativnim gestovima čiste svetlosti, za jednostavnošću fotografskog izraza, smernošću i nevinošću koje je fotografija odavno izgubila, naveo je Belić.
Prečišćene i lucidne, Lovrićeve slike se pozivaju na prve smele fotografske eksperimente Bauhausa, posebno Mohoj-Nađa, revidirajući i kritikujući u isti mah samu tu estetiku, duboko ukorenjenu u našim navikama i našoj vizuelnoj kulturi. Kao i prvi Mohoj-Nađevi fotogrami, i Lovrićevi prikazuju potpuno novu realnost, stvorenu u trenutku snimanja, i koja postoji samo u svojoj fotografskoj formi, naveo je Belić, dodajući da je Lovrić preko svojih fotograma postao svestan i podsećao sve na kosmološka i antropološka obzorja kojima je fotografija težila i na koje je pozivala od same svoje pojave.
(SEEcult.org)
