Nedostajući narativ o 90-im
Knjiga “Devedesete”, proistekla iz istoimenog projekta Srđana Veljovića - serije izložbi održanih tokom 2017. godine, biće predstavljena 29. decembra u Centru za kulturnu dekontaminaciju (CZKD) u Beogradu, a nastala je kao saučesništvo više autora koji su, koristeći seriju raznorodnih, prevashodno ličnih i subjektivnih fotografija, slika, kreirali “nedostajući narativ o 90-im, kako na fotografijama, tako i u kolektivnoj memoriji”.
Uzbudljiv niz kontekstualizacija, rekontekstualizacija, isčitavanja fotografija, što podrazumeva upisivanje nedostajućeg, pozivajući se na sopstveno znanje, iskustvo, sećanje, pamćenje. Niz dopisivanja koji može biti beskonačan, fiksiran je u jedan kolektivni iskaz. Na taj način nastali su tekstovi koji su u svom obimu i značenjskom obuhvatu daleko prevazišli očekivanja, pa je reč o knjizi u nastanku, fiksiranoj u stanju koje vodi do konačnog oblika koji će se pojaviti na proleće 2018. Ovo je momenat u kome se može intervenisati, popraviti, staviti primedba pre konačnog izdanja, naveli su autori.
Serija Veljovićevih fotografija “Devedesete” pokriva period of 1987. do 2000. godine, tačnije vreme vladavine Slobodana Miloševića.
“Sve to vreme sam fotografisao, prilično učestalo. Posmatrajući ih iz perspektive 2017. godine, čini mi se da te fotografije spram tadašnje stvarnosti imaju manje dokumentaran, svedočeći odnos. Njima se vise dokumentuje želja i napor za uspostavljanjem prostora normalnosti i slobode. To se moglo postići samo malim aktima subverzije, simboličkim činovima koji imaju sporedni, poprečni položaj spram prećutanog, nikad ispričanog narativa 90-ih”, naveo je Veljović.
Veljovićeve fotografije iz serije “Devedesete” premijerno su predstavljene u februaru ove godine u galeriji Artget Kulturnog centra Beograda, koja je time i počela ovogodišnju sezonu, čiji su umetnički direktori Slađana Petrović Varagić i Miroslav Karić.
Izložbom u Artgetu, Veljovićeve fotografije iz 90-ih prvi put su dobile izvesnu integralnu javnu prezentaciju, a prema rečima kustosa, danas bi ih trebalo posmatrati ne samo kao vizuelni dokument/svedočanstvo o jednom društvu i prošlom traumatičnom vremenu, već i kao svojevrsnu refleksiju sada i ovde, još uvek zarobljene u kolopletu posledica poslednje decenije 20. veka.
(SEEcult.org)
