Vizuelni narativ istorije bioskopa Lumbardi
Beogradski umetnik Vladimir Miladinović predstavlja se u Prizrenu izložbom “Kino” koja je nastala iz potrebe kreiranja i interpretacije arhiva legendarnog bioskopa “Lumbardi” (Bistrica) koji su lokalni umetnici i javnost uspeli proteklih godina da sačuvaju od privatizacije i rušenja.
Fondacija Lumbardhi pozvala je Miladinovića da istraži i promisli sadržaj arhiva istorijskog prizrenskog bioskopa koji donosi višeslojan narativ o njegovih pet decenija postojanja.
Izložba se oslanja na Miladinovićevu standardnu crtačku praksu putem koje se replikuju vizuelne pojavnosti različitih slikovnih i tekstualnih svedočanstava onih segmenata prošlosti koji su bili potisnuti ili marginalizovani u kolektivnom sećanju neke specifične lokalne zajednice. Miladinović tako donosi momente i odnose iz svakodnevice institucije, posvećene širenju vrednosti, normi i praksi kroz medij filma, naveli su Tijana Savatić i Stevan Vuković u tekstu povodom izložbe koja će biti otvorena od 19. jula do 11. avgusta.
Kino - serija crteža, tuš i akvarel na papiru različitih demenzija, 2019.
Izložba “Kino” zasnovana je na heterogenom dokumentarnom materijalu zatečenom u prostoru bioskopa “Lumbardi” i prepoznatom u ulozi potencijalnog nosioca istorijskih narativa. Izabrani segmenti tog materijala vizuelno su transponovani u crteže. U tom mediju prikazani su plakati i naslovne stranica filmskih časopisa kao elementi putem kojih su korisnici tog prostora uvođeni u opšta mesta kulture bioskopa u poslednjim dekadama razvoja državnog socijalizma na lokalnom terenu i tokom prve dedecenije njegove razgradnje i obrazovanja različitih postsocijalističkih revizija prethodnog doba.
Prikazani su i načini na koje je ideologija socijalističkog samoupravljanja bila pretakana u svojevrsnu označiteljsku praksu, kroz motive sa žutih strana telefonskog imenika, gde su listani nazivi mnoštva jugoslovenskih preduzeća imenovanih emfatičnim pojmovima kao “Sloboda”, “Napredak”, “Jedinstvo” i “Sloga”. To je sve upotpunjeno i nađenim prizorima gradova koji su danas glavni gradovi zemalja nastalih iz bivših jugoslovenskih republika i pokrajina, kao i nekoliko novinskih članaka iz doba rata na Kosovu 1999. godine. Sve to zajedno stvorilo je neku vrstu vizuelnog narativa koji na publiku deluje montažom fragmenata svedočanstava različitih vremena.
Miladinović se, kako navode Tijana Savatić i Stevan Vuković, ne fokusira na jedan specifičan momenat u društvenoj istoriji bioskopa “Lumbardi”, već izborom predstavljenog materijala upućuje na razne epohe, kao i na društvene režime u okviru kojih se odvijao svakodnevni život jednog mesta namenjenog diseminaciji kulturnih sadržaja, te su se obrazovale neke pretpostavljene kulturne navike i društvene orijentacije onih koji su u nekim minulim vremenima činili njegovu publiku. Prizori koji su predstavljeni nemaju funkciju za kojom bi se moglo tragati izvan okvira konkretnog konteksta izlaganja. Oni su prepoznati u svom kapacitetu da deluju na konkretnom mestu, i to kao okidači za pojavu ličnih analiza i tumačenja kod publike koja se sa njima suočava i na njih reaguje na sebi svojstven način, dopunjavajući njihovu fragmentarnost svojim domišljanjem i repozicioniranjem spram dominantnih istorijskih narativa.
Miladinović obično veoma detaljno putem crteža stvara prizore koji ostaju verni i predlošcima na osnovu kojih su rađeni, ali ujedno i dosta svedenom rukopisu autora, koji te predloške interpretira na neiluzionistički način. Ti prizori, kako navode Tijana Savatić i Stevan Vuković, ne nose u sebi tumačenja predložaka na osnovu kojih su nastali, već ih samo dovode do prisustva - čine ih vidljivim i delotvornim u novim kontekstima, pri čemu njihov sadržaj vrlo često zadobija aktuelnu političku dimenziju, postajući makar neki mogući argument u raspravama oko načina pisanja istorijskih narativa i njihove društvene delotvornosti. Oni služe kao uporišta za različite vrste emancipacije od onih istorijskih narativa koji kodifikuju sećanja i zatvaraju tumačenje prošlosti u definisane identitarne okvire.
Vladimir Miladinović bavi se medijima, forenzikom, političkom i etičkom identifikacijom i odnosima prema ratnim zločinima, ali i savremenom tranzicionom ideologijom poricanja i brisanja, ispitujući način na koji mediji i institucije u posleratnim društvima kreiraju javnu sferu i kako utiču na stvaranje kolektivnog sećanja.
Diplomirao je na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu, a završio je doktorske kurseve na interdisciplinarnim studijama beogradskog Univerziteta umetnosti. Trenutno je na istraživačkoj rezidenciji u arhivi Stenlija Kjubrika na Univerzitetu umetnosti u Londonu i deo je VEM mreže (Visual Embodied Methodologies) na King's koledžu u Londonu.
Bio je član umetničko-teorijske grupe Četiri lica Omarske koja se bavi propitivanjem memorijalnih strategija na prostorima bivše Jugoslavije.
Miladenović je dobitnik nagrade 53. Oktobarskog salona 2012. godine i glavne nagrade za crtež Fonda “Vladimir Veličković” 2016. godine.
Izlaže aktivno u zemlji i inostranstvu (Amsterdam, Minhen, Salcburg, Beč, Solun…).
Kino - serija crteža, tuš i akvarel na papiru različitih demenzija, 2019.
Projekat “Kino” razvijan je i realizovan u partnerstvu Fondacije Lumbardi, osnovane 2015. godine radi zaštite istoimenog bioskopa, sa organizacijom forumZFD in Prištine i Beograda, uz podršku nemačkog Saveznog ministarstva za ekonomsku saradnju i razvoj (BMZ). Istraživanje za izložbu “Kino” podržala je i Fondacija za umetničke inicijative.
U bioskopu “Lumbardi”, inače, u toku je retrospektiva filmova Želimira Žilnika “Stanje izuzetka”.
(SEEcult.org)
