Crnčević u Dadu
Atelje Dado na Cetinju predstavlja od 6. oktobra izložbu Đorđija Crnčevića “Siga-biga-tuf” koju čine skulpture realizovane u kombinaciji sige i katrana i nekoliko radova iz ciklusa “Dnevnik slikama”.
Rođen 1941. godine u Dupilu kod Crmnice, Crnčević je završio Akademiju likovnih umetnosti i postdiplomske studije na vajarskom odseku u Beogradu, gde i danas živi i radi.
Od 1967. učestvuje na kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu, a imao je do sada 20 samostalnih izložbi. Njegova dela nalaze se u javnim, privatnim zbirkama i u slobodnom prostoru.
Radovi Crnčevića otvaraju niz pitanja koja se tiču stvaralačkog procesa, položaja umetnika, ali i opšteg stanja društva.
Prema rečima istoričarke umetnosti Ljiljane Ćinkul, postavlja se i pitanje da li u svetu pobrkanih vrednosti stvaranje, kao princip zadovoljstva i/ili nužnosti i potrebe, može sačuvati smisao - kreativnu supstancu i harmoniju sopstvenog bića?
“Koliko ima arhetipskog, nacionalnog i/ili endemsko crmničkog u asocijativnim slojevima skulptura koje su nastajale tokom decenija umetničkog delovanja? Da li su snažna autorska estetika, verbalni asketizam i crno-beli kontrasti slike mentaliteta u filmova Živka Nikolića osetljiva tačka dodira jednog mogućeg duhovnog bratstva i egzistencijalnog nemira Đorđija Crnčevića (samo) iskazanog drugim sredstvima? Koliko su antejski princip i evokacija autobiografskog sadržani u skulptorskoj estetici, traženoj formi i njenoj materijalizaciji? Da li postoji kreativna relacija i balansirajući odnos između jakog stvaralačkog uporišta i personalne svakodnevice? Koliko je posvećenosti, energije i vremena potrebno da se novi radovi za izložbu pripreme da bi prezentacija u kritičarskoj recenziji označena kao dobro osmišljena i strukturisana likovna koncepcija?”, zapisala je Ljiljana Ćinkul u Fragmentima imaginarnog razgovora sa Đorđijem Crnčevićem, maja i juna 2012. u Beogradu.
“... Da li stvarno živimo u vremenu gluvih dijaloga, kada ni godine niti životno i profesionalno iskustvo često nisu od pomoći? Da li sve češće postavljamo pitanja i ne očekujemo i/ili ne čujemo odgovore? Da li smo još češće usamljeni u polju virtualnog dijaloga ispražnjenog skraćenicama sms poruka ili drugim oblicima elektronske komunikacije? Da li se na postavljeno pitanje odgovara pitanjem? Da li je ovo samo još jedna refleksija stanja u kojem se naše egzistencijalno uporište - realno i umetničko vreme - relativizuju? Da li se Narcisov problem sa ogledanjem nastavlja uprkos činjenici da je ta voda danas zamućena a ogledalska slika još nestvarnija”, navela je Ljiljana Ćinkul.
(SEEcult.org)
