Monografija Volcano
Beogradski umetnik Vlastimir Mikić, koji je godinama živeo i radio u Nujorku, dobio je reprezentativnu monografiju u izdanju Fondacije Vujičić kolekcije, koja prikazuje njegov opus u protekle tri decenije, počev od 80-ih, kada je bio jedan od glavnih predstavnika “nove slike” i protagonista “novog talasa”, preko njujorškog perioda, do povratka u Beograd.
Knjiga “Vlasta Mikić Volcano” na 200 strana, sa detaljnom biografijom i bibliografijom, predstavljena je 28. februara u Galeriji Artget Kulturnog centra Beograda, uz učešće umetnika i autora tekstova - profesorke moderne umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu Lidije Merenik, likovnog kritičara Jerka Denegrija i Vesne Mikić, profesorke muzikologije na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu.
Bogato ilustrovana reprodukcijama radova, kao i fotografijama iz privatnog života, Mikićeva monografija prikazuje njegovu umetnost kroz četiri razdoblja. Lidija Merenik autorka je teksta o beogradskim radovima Mikića od 1981. do 1985. (Pod velikim svetlim svodom), Ješa Denegri je pisao o njujorškim radovima od 1986. do 2001. (Vlasta Volcano), kao i o radovima Mikića po povratku iz Njujorka u Beograd 2004. godine (Ponovo Beograd), dok je tekst Vesne Mikić posvećen digitalnim radovima nastalim u periodu od 1993. do 1999. (Apatrid/Nomad - Njujork i svuda).
Kao kritičarka koja je neposredno pratila prve javne nastupe Vlaste Mikića početkom 80-ih, u okviru izložbi priređivanih u SKC-u, Lidija Merenik je istakla da se “u toj živoj, buntovnoj i kreativnoj atmosferi, aktivističkom energijom posebno isticao Vlasta”. Mikić je, kako je istakla, bio pokretačka snaga mnogih događaja koji su obeležili to vreme, prevashodno kao prvi direktor kultnog beogradskog kluba “Akademija” i kroz rad grupe “Žestoki”, koju je osnovao sa Milovanom DeStil Markovićem.
Prva izložba “Gaze” donela je duh primarnog, ali i izbacila u prvi plan čiste boje, dok ga je druga izložba, koju je priredio sa Filipom Filipovićem kao piscem teksta “Slepe mrlje sistema”, na velikim formatima, slobodnih i divljih boja, najviše približila “novim divljim slikarima”, rekla je Lidija Merenik.
Lidija Merenik se osvrće u monografiji i na nastupe umetničke grupe “Žestoki” u galerijama SKC-a, na retrospektivne postavke umetnosti 80-ih u Muzeju savremene umetnosti u Beogradu, kao i na Bijenalu mladih u Rijeci, Dubrovniku, Sarajevu... te na prva Mikićeva izlaganja u inostranstvu (Beč, Minhen).
Merenikova je posebno istakla istoriografsku i faktografsku temeljnost monografije, ocenjujući da će biti od velike pomoći budućim istraživačima srpske umetnosti 20 i 21. veka.
Sagledavajući Mikićev rad u okviru dinamičnih umetničkih zbivanja na likovnoj sceni njujorškog Ist Vilidža s kraja 80-ih i početkom 90-ih, kroz aktivnosti internacionalne grupe umetnika u okviru koje su, pored Mikića, delovali i srpski umetnici Vesna Viktorija Bulajić, Vesna Golubović, Zoran Grebenarović i Nina Živančević, Ješa Denegri je kazao da je bilo veoma teško postati deo umetničke scene Njujorka u to vreme, ali i da se u svakodnevnim umetničkim zbivanjima u Njujorku Mikić snalazio kao u Beogradu, odnosno “kao riba u vodi”.
Njujoršku umetnost tih godina - od začeća, preko bujanja do urušavanja, najbolje je opisala Nina Živančević nazvavši taj period “poslednjim rokokoom postmoderne”, kazao je Denegri. On je ukazao na Mikićev rad sa uglednim galeristima i alternativnim grupama u Njujorku, kao i na njegovo okretanje novim medijima - instalacijama, objektima, fotografijama...
Instalacija “Znaci pored puta” (u Galeriji Exit Art), koju je napravio od ugljenisanih automobilskih guma, a nalazi se i na naslovnoj strani monografije, najveći je i najbolniji krik i dokument svih događanja u Njujorku tih godina, ocenio je Denegri.
Vesna Mikić iscrpno je govorila o Mikićevim digitalnim radovima (video, instalacija, performans) u periodu od 1993. do 1999, posebno o radu u okviru umetničke grupe FPU (Floating Point Unit) koja je među prvima u Njujorku organizovala prenose umetničkikih događaja uživo posredstvom interneta, sarađujući i sa Teatrom Gertrude Stajn i japanskim buto teatrom.
Mikićevo pozicioniranje kao umetnika koji je iz SFRJ otišao u Njujork, da bi se 20-ak godina kasnije vratio u Srbiju, kao i činjenica da je nekada imao jugoslovensko, a danas ima srpsko i američko državljanstvo, čine ga svojevrsnim nomadom, istakla je Vesna Mikić, ukazujući i da Mikićev povratak slikarstvu 2000-ih godina ne bi mogao da bude takav da nije bilo njegovih digitalnih radova.
Sam Mikić ocenio je iskustvo eksperimentisanja sa novim tehnologijama kao dragoceno i kao nešto što ne bi mogao da iskusi da je bio u Srbiji tih godina, s obzirom na sporost internet veza i druge, brojne ograničavajuće faktore za digitalni prenos slike i informacija 90-ih.
Po povratku u Beograd 2004. godine, Mikić se vratio slikarstvu.
Imao je samostalne izložbe u Galeriji Zvono (Quick Time, 2004), Prodajnoj galeriji Beograd (Astal, 2005), kao i nedavno u Galeriji 73 (Sateni), uz više nastupa na likovnim i kulturnim manifestacijama (BELEF, radionice, kolonije...).
Mikić je učestvovao i u pokretanju portala SEEcult.org, a od 2007. godine radi kao dizajner i administrator sajta ULUS-a.
Njegovi radovi nalaze se i u Galeriji umetnika portala SEEcult.org. (SEEcult.org)
