Omaž Ilije Šoškića Pazoliniju
Izložba Ilije Šoškića “PPP Nove ore dopo”, posvećena čuvenom italijanskom reditelju i piscu Pjeru Paolu Pazoloniju (Pier Paolo Pasolini), biće otvorena 19. jula u bioskopu Abazija na Paliću, u okviru 22. Festivala evropskog filma Palić, a obuhvata 15 fotografija snimljenih devet sati nakon Pazolinijevog ubistva na lokaciji na kojoj je pronađeno njegovo telo.
Pazolini je bio komšija Ilije Šoškića, jednog od najznačajnjih savremenih umetnika iz regiona, koji već decenijama živi i radi u Italiji.
Prema rečima Šoškića, s Pazolinijem (1922-1975) imao je distanciran odnos, samo zbog posla, zbog njegove umetnosti.
“Smatrao sam ga poliedrično genijalnim umetnikom, alogičnim, i samouništavajućim. Zamišljao sam ga i viđao sa Tarkovskim, Fasbinderom i Hercogom, ali također i sa Đulijanom Bekom, Bobom Vilsonom i Euđenijom Barbom, sa Pjerom Manconijem i Vinerom Akcionismusem. Bio sam jedan od njih, u svojoj malenkosti, takođe i ja. To je okvir 60-ih/70-ih godina 'druge' avangarde koja je pronosila umetnost i kulturu na najviši nivo, ali takođe i u ekstreme, zbog čega beše i samouništavajuća: cena koju avangarda plaća po prirodi stvari, to jest usled istraživanja ‘udaha iznad’”, naveo je Šoškić povodom izložbe.
Ilija Šoškić, PPP nove ore dopo, 2 novembre 1975.
Prema njegovim rečima, 2. novembra 1975. godine, nakon što je proveo noć ispred radija i čuvši vesti o smrti, odnosno ubistvu Pazolinija, koje su bile vrlo konfuzne, sačekao je jutro i verodostojnost informacije, pa je odlučio da otputuje na mesto događaja.
“Radilo se o močvari u području Idroskalo, gde se nalazio poznati fudbalski teren za mali fudbal Pazolinija i njegovih ‘životnih dečaka’. Znao sam gde se nalazi. Oko 11 ujutro bio sam već na licu mesta. Našao sam momke koji su igrali fudbal, spremni da budu fotografisani! Na uglu fudbalskog terena desila se tragedija, označena krugom od kamena i cigle (stvari nađene u blizini) i sa nešto krede; izgrađen 'mauzolej' sa krstom od dva komada drveta nađenih u đubrištu, sa ispisanim slovima ‘Pjer P. Pazolini’. To je bila scenografija jednog mučeništva, jednog umetnika. Prisetio sam se ubistva Arhimeda kao i cinizma nesavršene civilizacije”, naveo je Šoškić, koji je u to vreme živeo u rimskoj uličici Bollo, a Pazolini u obližnjoj ulici Montoro.
U tom kraju, prema rečima Šoškića, živeli su i Gabrijela Feri, Đan Marija Volontè i niz drugih ličnosti. U to doba emancipacijske borbe posećivali su bar Perù u ulici Monserato, gde se nalazio i GAP - Galerija međunarodnog fluksusa. S druge strane Cvetnog polja, u ulici Paradizo, nalazila se (i još je tamo) legendarna galerija “Attiko”, sa kojom je Šoškić takođe sarađivao, a posećivali su je i Pazolini i Đulijan Bek, među drugim ličnostima koji su ispisali istoriju.
Ilija Šoškić
Šoškić, rođen u Jugoslaviji 1935. godine, još krajem 60-ih godina odlazi u Italiju – najpre u Bolonju, a potom u Rim. Prve samostalne izložbe u Italiji imao je u Galeriji Carbonesi u Bolonji (koju je kurirao i pisao prvu kritičku analizu o Šoškiću Giorgio Cortenova) 1971. godine i u Museo di Palazzo Diamanti u Ferari (koju je kurirao i napisao kritičko-poetski tekst Emilio Villa) 1972.
Nedavno se predstavio u Rimu izložbom “Šapat” u galeriji Zoo Zone Art Forum
Šoškićeva izložba o Pazoliniju deo je pratećeg programa 22. Festivala evropskog filma Palić, koji će biti održan od 18. do 24. jula na više lokacija kraj jezera Palić i u Subotici, a prikazaće više od 90 filmova, uključujući uvodni program posvećen klasicima filmske umetnosti i ovogodišnjim dobitnicima nagrade “Aleksandar Lifka” – Želimiru Žilniku i švedskom reditelju Roju Andersonu.
Pazolini je debitovao kao režiser 1961. godine filmom “Skitnica”, za koji je koristio fabule iz sopstvenih romana, posebno iz “Žestokog života” (1959). Snimio je nekoliko filmova koji su ušli u zlatni fond svetske kinematografije, kao što su “Mama Rim”, “Trilogija života” - “Dekameron”, “Kenterberijske priče” i “Hiljadu i jedna noć”, te “Salo ili 120 dana Sodome”, koji je prikazan posthumno.
Pazolinijevo ubistvo i dalje je obavijeno velom tajne, a o njegovom životu i delu snimljeno je nekoliko filmova.
Mladić Pino Pelozi Gvidonia (Pelosi di Guidonia) priznao je ubistvo Pazolinija i osuđen je, ali je kasnije povukao iskaz, navodeći da ga je dao zbog pretnji njegovoj porodici. Tvrdio je da su ubistvo Pazolinija počinila trojica ljudi sa “južnjačkim akcentom”, koji su ga smatrali “prljavim komunistom”.
(SEEcult.org)
