Umetnici o arhitekturi
Izložba “Izgraditi ponovo: umetnici o arhitekturi”, čiji su selektori i kustosi Sonja Jankov i Branislav Nikolić, biće otvorena 21. novembra u Galeriji savremene umetnosti u Pančevu kao 14. izdanje manifestacije “Umetnost, arhitektura, dizajn”, a predstavlja radove grupe autora iz regiona bivše Jugoslavije.
Izložba kroz različite medije prikazuje šta se dešava sa arhitekturom kada je savremeni umetnici uključe u svoje prakse i postave je u nov diskurs, a učestvuju: Radoš Antonijević, Jasmina Cibic, Dušica Dražić, Milorad Mladenović, Saša Tatić, Saša Tkačenko i Lana Stojićević.
Kako savremene umetničke prakse nisu puko kopiranje ili dokumentovanje arhitekture i arhitektonskih maketa, potrebna je dublja analiza skulptura, objekata i instalacija koji su naizgled samo simulacije, replike, doplgengeri i ready made arhitektonskih zdanja. Makete, kao i sama arhitektura, označitelji su ideologija, politika, kulture i društava koji ih grade. Citiranjem ili aproprijacijom postojećih arhitektonskih objekata u svoje radove, savremeni umetnici se često kritički bave ovim ideološko-društvenim značenjima arhitekture koji se menjanju u procesima tranzicije, te imaju drugačiji značaj s istorijske distance, naveli su kustosi izložbe.
Izložbom je obuhvaćena recentna umetnička praksa stvaralaca iz postjugoslovenskog regiona koji se fokusiraju u radovima kako na revalorizaciju jugoslovenskog modernizma, tako i na graditeljske prakse koje nastaju u posleratnim i kriznim periodima tranzicije. Izložba ukazuje stoga na značaj koji savremena umetnost ima za kritičko promišljanje arhitektonskih praksi i njihovog kulturološkog značaja.
Autori izložbe izabrali su umetnike koji se kontinuirano duži period na različite načine bave tom temom.
Jasmina Cibic se u svom radu bavi odnosom arhitekture i politike, odnosno arhitekturom kao sredstvom reprezentacije moći. Saša Tkačenko kroz ironijski odnos prema nasleđu socijalističkog modernizma, podsećanju na (umalo) dostignutu utopiju Muzeja revolucije, tematizuje moć i nemoć ideološkog diskursa, njegovu betonsku brutalnost ali i nestalnost. Lana Stojićević se takođe ironijski odnosi prema zatečenom stanju, banalnoj očiglednosti nesamosvesne arhitektonske tradicije (Dženks) kloniranih i multipliciranih kuća dalmatinske rivijere, sirotinjskog pseudoklasicizma zimmer frei arhitekture. Saša Tatić je takođe okrenuta ka istraživanju neposrednog okruženja, sažimajući samu esenciju balkanske arhitekture u vidu praha nastalog mrvljenjem cigala od koje nastaju građevine na ovom podneblju.
Dušica Dražić u instalaciji Modulus skoro da prekoračuje granicu između sveta umetnosti i stvarnosti, prostorne metafore i upotrebnog objekta, ostajući u nestabilnoj ravnoteži. Milorad Mladenović se u svom radu bavi neposrednim delovanjem u kontekstu urbanog i arhitektonskog prostora kroz medije fotografije, objekta, instalacije, intervencije i teksta, često stvaranih in situ. Mladenović, obrazovanjem i slikar i arhitekta, ostvaruje složene uvide koji su rezultat prožimanja ove dve discipline, često nepristupačni ukoliko se posmatraju samo iz jednog aspekta. Radoš Antonijević u svojoj seriji radova inspirisanih arhitekturom, kroz suočavanje i suprotstavljenje mentalne slike koju imamo o trajnosti arhitektonskih objekata, njihovoj funkciji, materijalu i razmeri, često s dosta humora, stvara paradoksalne skulpture – objekte koji nas čine nesigurnim u sopstveni sud, ali kroz proces odgonetanja viđenog dolazimo do poruke autora.
Izložba će biti otvorena do 6. decembra, a organizovana je uz podršku Ministarstva kulture i informisanja Srbije.
(SEEcult.org)
