Preminuo Radoslav Petković
Istaknuti književnik Radoslav Petković preminuo je u Beogradu u 72. godini, saopštilo je 28. oktobra Srpsko književno društvo.
Rođen je 21. jula 1953. u Beogradu, Petković je od 1983. do 1987. bio je glavni urednik časopisa Književna kritika. Od 1988. do 1994. godine radio je kao sekretar zadužbine "Ivo Andrić". U periodu od 1994. do 2001. godine delovao je u statusu slobodnog umetnika. Od 2001. do 2004. godine bio je generalni direktor Zavoda za udžbenike i nastavna sredstva u Beogradu. Sledeće radno mesto mu je, od februara 2009. pa do odlaska u penziju 2018. u Pokrajinskom sekretarijatu za kulturu AP Vojvodine kao zamenik sekretara i pomoćnik.
Petković autor je romana, knjiga priča i eseja. Njegove knjige nagrađivane su najuglednijim književnim priznanjima u bivšoj Jugoslaviji i potonjoj Srbiji.
Objavio je romane Put u Dvigrad (1979), Zapisi iz godine jagoda (1983), Senke na zidu (1985), Sudbina i komentari (1993), Savršeno sećanje na smrt (2008), Sudbina i komentari, dopunjeno izdanje (2022).
Njegov prvi roman osvojio je nagradu „Miloš Crnjanski“, a Sudbina i komentari ovenčana je velikim brojem najuglednijih književnih priznanja u Srbiji: za ovaj roman Petković je dobio NIN-ovu nagradu za roman godine, nagradu "Meša Selimović", Borbinu nagradu za knjigu godine, nagradu kluba Jazzbina i Radija B92 za najbolju knjigu godine. Povodom jubileja NIN-ove nagrade, roman Sudbina i komentari je, glasovima književnih kritičara, uvršten u deset najboljih NIN-ovih romana. Za roman Savršeno sećanje na smrt bio je, po treći put nakon Senki na zidu i Sudbine i komentara, u najužem izboru za NIN-ovu nagradu: roman je nagrađen nagradom „Bora Stanković“ 2009. godine. Za celokupan pripovedački opus dobio je nagradu „Ramonda serbica“ 2008. godine.
Petković je autor dve zbirke priča: to su Izveštaj o kugi (1989), za koju je dobio Andrićevu nagradu, i Čovek koji je živeo u snovima (1998), delo ovenčano Vitalovom nagradom za knjigu godine.
Objavio je i esejističke knjige: Ogled o mački (1995), O Mikelanđelu govoreći (2006), Vizantijski internet (2007), Upotreba vilenjaka (2008) i Kolumbovo jaje (2017); njegove kolumne objavljivane u beogradskom dnevnom licu „Blic“ sakupljene su u knjizi Događaj godine (2010). U saradnji sa uglednim vizantologom Radivojem Radićem objavio je knjigu Srednjovekovni putovođa (2011). Za knjigu eseja Kolumbovo jaje dobio je nagradu „Dušan Vasiljev“, a za rukopis Upotreba vilenjaka nagradu „Istok – Zapad“ istoimene zaječarske biblioteke „Svetozar Marković“.
Tri Petkovićeva romana (Senke na zidu, Sudbina i komentari i Savršeno sećanje na smrt) i obe zbirke priča prevedeni su na francuski jezik i objavljeni u Francuskoj; njegova dela prevođena su i na mađarski (Sudbina i komentari, Čovek koji je živeo u snovima, Vizantijski internet), grčki (Sudbina i komentari), engleski (Sudbina i komentari i pojedine priče), italijanski (Sudbina i komentari (u pripremi) i pojedine priče), slovenački (Sudbina i komentari), slovački (Senke na zidu), nemački (Senke na zidu) i bugarski (Sudbina i komentari, Čovek koji je živeo u snovima). Mađarski prevod Sudbine i komentara objavljen je u izdanju uglednog izdavača „Jelenkor“ i pobrao je izvanredne kritike u vodećim mađarskim dnevnim listovima: ubrzo po objavljivanju, roman je dospeo na listu deset najprodavanijih proznih knjiga na mađarskom jeziku. Francuski prevod Savršenog sećanja na smrt dobio je pohvalne prikaze u „L Mondu“. Petkovićeva proza zastupljena je u brojnim antologijama savremene srpske književnosti na engleskom, francuskom, italijanskom jeziku, a predstavljena je i u okviru tematskoj brojeva nemačkih i poljskih časopisa posvećenih srpskoj književnosti.
Petković bavio se i prevođenjem sa engleskog: prevodio je prozu Tolkina, Čestertona, Roberta Luisa Stivensona i Danijela Defoa. Tokom devedesetih bio je kolumnista „NIN“-a, dnevnog lista „Demokratija“, kao i stalni saradnik „Vremena“ i „Evropljanina“. Više od deset godina bio je redovni kolumnista najtiražnijeg srpskog dnevnog lista „Blic“.
Petković živeo je u rodnom Beogradu do 2000. godine, kada se seli u Pančevo, a od 2006. nastanjuje se u Novom Sadu
(SEEcult.org)
