Preslišavanje / Grad

Grad kao prostor permanentne transformacije iskustva tematski je okvir izložbe fotografija Mirjane Bobe Stojadinović, Gorana Micevskog i Ivana Zupanca kojom Galerija Remont nastavlja od 9. do 27. aprila projekat “Preslišavanje”.

Umetnike na izložbi “Grad” odlikuju različiti pristupi, ali svaki od njih troje stavlja u fokus svog istraživanja međuprostor koji se otvara između glavnih tokova svakodnevnog gradskog života i u kojem se otkrivaju sve dimenzije njegovog fluktuirajućeg identiteta.

Mirjana Boba Stojadinović predstaviće seriju radova sa senkama, Micevski projekat “Belgrade(r)”, a Zupanc seriju fotografija “Zlatni presek”.

Za razliku od Zupanca i Micevskog, Bobi Stojadinović fotografija nije primarni medij izražavanja, ali je odabrana kao sredstvo kojim autori na najneposredniji način beleže svoje refleksije urbane sredine.

Na preseku različitih medija, rad Bobe Stojadinović je ukorenjen u iskustvu neposrednog okruženja, a sredstva koja koristi su fotografija, tekst, zvuk i svetlost i njihovi skulpturalni kvaliteti koji oblikuju prostornu instalaciju.

Prema njenim rečima, zanima je rad sa prostorom i načinima na koje prostor stupa u interakciju sa kreativnim, društvenim i političkim frekvencama svakodnevice. Prostor koristi kao način izražavanja i za intervencije, često radeći u negalerijskim sredinama. Takve situacije mogu da proizvedu različite senzacije i refleksije, a takođe da postave pitanja odnosa jedinke i (izmišljene) zajednice, i identiteta generealno.

Interesuju je pozicije ovde i tamo, insajdera i autsajdera, a često radi sa i za ograničeni broj publike, načinima na koje iskustvo može da se podeli.

“Poričući samodovoljnost umetničkog gesta takođe želim da suočim posetioce sa situacijama nad kojima ne želim da preuzmem potpunu kontrolu, često u obliku participatornih projekata”, navela je Boba Mirjana Stojadinović, dobitnica je nagrade 25. Memorijala Nadežde Petrović 2010. godine u Čačku.

Rođena 1977. godine u Beogradu, Boba Stojadinović diplomirala je i magistrirala na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu. Magistrirala je i na Institutu Pit Cvart u Roterdamu i na Fakultetu umetnosti u Plimutu.

Samostalno izlaže od 1998. u galerijama u Beogradu (SKC, DOB, Remont, FLU, Reks), Somboru i Zrenjaninu, a samostalno i u saradnji sa drugim umetnicima inicirala je i realizovala više projekata koji se bave vizuelnom umetnošću u javnom i privatnom prostoru, kao i politikom kulture. Projekat “Umetnik kao publika”, seriju javnih diskusija među publikom o umetničkim radovima, započet je 2010. godine.

Osmislila je, organizovala i učestvovala u niz grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Deo izložbi je nastao u saradnji sa umetnicima iz iste generacije i konteksta kao što su umetnici okupljeni oko Galerije SKC-a (2000-2001) ili članovi umetničke grupe Dez org od 2005. u Beogradu.

Boravila je i u rezidencijalnom programu KulturKontakta u Beču 2011.

Goran Micevski predstaviće u Remontu fotografije objedinjene nazivom “Belgrade(r)”, nastale poslednjih nekoliko godina kao posledica interesovanja koje se pomerilo sa odnosa teksta-slike (članka-fotografije) na istraživanje mogućnosti postojanja autonomne fotografije - one koja bi ispadala iz tačkaste strukture serije.

Fotografije iz serijala “Belgrade(r)” stoga ne slede jasnu i unapred zadatu ideju koje se u egzekuciji trebalo striktno držati, već više predstavljaju skup misli koje ga okupiraju u poslednje vreme. Zajednički imenitelj je Beograd - u smislu jedinstvenog geografskog i duhovnog mesta koje neminovno boji svaku našu situaciju.

Prema navodima Micevskog, Džef Vol (Jeff Wall) je, objašnjavajući zašto je Vankuver tako pogodan kao scenografija za njegove fotografije, rekao da je u svojoj suštini generički grad i samim tim lako prepoznatljiv milionima ljudi širom planete koji žive u sličnim urbanim tvorevinama. U serijalu “Belgrade(r)” reč je o nečem drugom: o dubokom uverenju Micevskog da priložene fotografije nisu ni mogle nastati drugde osim u Beogradu (ili, preciznije, da ih i nije mogao napraviti da nije Beograđanin). Ipak, prema njegovim rečima, na njima nema nikakvih specifičnih i samo Beogradu svojstvenih putokaza ili jasno prepoznatljivih urbanih obeležja: ono što ih povezuje jeste “svojevrsno ludilo života na ovom mestu i ludilo istrajavanja života na ovom mestu”.

Rođen 1977. u Beogradu, gde je i diplomirao je fotografiju na Fakultetu primenjenih umetnosti, Micevski je dobitnik nagrade na festivalu Media Forum u okviru Moskovskog filmskog festivala 2006, kao i nagrade na festivalu Alternative film/video 2005. u Beogradu.

Prema njegovim rečima, postao je fotograf boraveći u šumama istočne Finske 2002.

Među skorašnjim samostalnim izložbama Micevskog su: Fotografije (Beograd, Zrenjanin 2011-2012.), Travel guides (Beograd, Požega, Čačak, 2008-2010.), Finnish report (Beograd, 2009) i Vreme egzila (Beograd, 2008.), a među grupnim: Iz(nova): umetnost u Srbiji od 2002. do 2009. (Kraljevo, Čačak, Sombor, Užice, 2010.), Contigent identities (Istanbul, 2009.) i 13. Bijenale mladih umetnika Evrope i Mediterana (Bari, 2008.).

Ivan Zupanc učestvuje na izložbi “Grad” u Remontu serijom fotografija “Zlatni presek”, snimljenim u širokom krugu oko Vračarskog platoa i Hrama svetog Save.

Prema rečima Stevana Vukovića, urednika Galerije SKC i teoretičara umetnosti, u radu Zupanca mit, epifanija i ironija su nerazdvojivo povezani.

“Prikazujući prizore pojavljivanja simbola vere u okvirima banalne svakodnevice, on postavlja niz pitanja, od klasičnih teoloških, tipa: ‘Da li je svakodnevlje sposobno za samotranscendenciju?’, pa do realpolitičkih, tipa: ‘Da li je nametanje simbola koji proklamuju stavove jedne od mnogih verskih grupa u javnoj sferi, i njegova dominacija u javnom prostoru, demokratska, te i u skladu sa aktuelnim političkim stremljenima i procesom normalizacije?’ Potpuno formalnom kompozicijom i jasnim otklonom od neposredne narativnosti , Zupanc odgovore samo sugeriše, a ne nameće ih kao normativne, ne uslovljavajući ni primarne kontekste njihovog javnog čitanja”, naveo je Vuković.

Takav pristup, prema njegovim rečima, plod je doba u kojem se pojedinačna priča i identitet individue više ne vezuju za pripadnost lične sudbine nekom istorijskom totalitetu, već se izvode iz mnoštva fragmentarnih iskustava i stavova koji ne pretenduju na univerzalno važenje, ostajući u međuprostoru značenja, na pola puta između uzvišenog i banalnog, između prosijavanja suštine transcendentnog i pukog automatskog ponavljanja konvencija već sasvim obesmišljenog rituala odavanja počasti simbolu vere.

“Ovaj rad opstaje upravo u toj teskobi, u kojoj je nemoguće doći do opredeljanja za pravu stvar, i time i do čiste savesti, on nastaje u teskobi nečitljivosti znakova transcendentnog, u kojoj se trajno legitimiše kao postojeća jedino ta banalna činjenica prisutnosti”, naveo je Vuković.

Ivan Zupanc je izlagačku praksu započeo 2002. godine ulaskom u finale za nagradu “Dimitrije Bašićević Mangelos”. Žiri mu je tada dodelio drugu nagradu u vidu samostalne izložbe u Galeriji Remont, gde je ubrzo i realizovao prvu izložbu fotografija “Da uspomene duže traju”.

Usledilo je više samostalnih izložbi i grupnih izložbi, uključujući učešće na 48. Oktobarskom salonu “Mikronarativi” - radom “Inside-Outside”. Time je skrenuo pažnju na svoj rad, pa je usledilo i ozbiljnije internacionalno predstavljanje.

Zupanc je nedugo zatim okupio grupu umetnika i proglasio ih “Nepoznatom umetničkom grupom”. Organizovao je i osmislio subverzivni “Ulični salon” na ulicama Vračara koji je ostao upamćen u užim krugovima.

U njegovom fotografskom izrazu - od izložbe do izložbe - primetni su fiktivni koncepti, intimni dokumentarizam, prefinjene apstraktne teme i istraživanje kvantiteta u digitalnoj fotografiji.

Radovi Zupanca nalaze se u kolekciji Muzeja primenjene umetnosti, Telenor kolekciji i privatnim zbirkama, a živi i radi kao slobodni umetnik i profesionalni fotograf.

Izložba “Grad” sa radovima Bobe Stojadinović, Mucevskog i Zupanca druga je u Remontovom ciklusu “Preslišavanje” koji je osmišljen kao serijal izložbi na kojima se predstavljaju radovi do tri autora, grupisanih po tematskim pristupima, fenomenima ili medijima. Uz izložbe, sastavni deo predstavljanja osnovnih karakteristika scene, čine i predavanja, diskusije na najznačajnije teme i probleme koji su označili prvu deceniju 21. veka.

Kustoski tim čine istoričari umetnosti Saša Janjić, Slobodan Jovanović i Miroslav Karić, čije je profesionalno sazrevanje blisko vezano za rad generacije umetnika koja je tek stupala na umetničku scenu početkom 21. veka i čiji su dalji profesionalni razvoj ispratili kroz brojne aktivnosti i projekte.

Projekat “Preslišavanje” započet je u martu izložbom “Fotografi nove generacije” na kojoj su se predstavili Aleksandrija Ajduković, Ivan Petrović i Katarina Radović.

U okviru te izložbe, organizovan je 31. marta i “Foto bazar”, kao najneposredniji način promovisanja umetničke fotografije među širom publikom, a predstavljeni su radovi desetak umetnika.

(SEEcult.org)