KRAJNJI ISKAZ PERFORMATIVNE IGRE
/ Vladana Spaic Kosic
Misao, dovoljno napupjela da se jedva kotrlja u teškoj pasti, prenesenog doživljaja sadašnjosti. Mentalne asocijacije i slike utopljene kao refleks ovovremenih tenzija. Sklona sam da vjerujem, da svako ima svoju kutiju za čuvanje riječi, krtih riječi koje se gube u ljepoti rečenice sve dok ne postane suština koju pamtimo, fluksus vremena koji artisti svakojako komuniciraju, ostavljaju u svojim duboko proživljenim djelima. Baš tako postoji i kutija deponovanih poteza koji se čuvaju kako bi se kasnije slili u jedan manir koji tvori svojevrsni slikarski zapis.
Misao, dovoljno napupjela da se jedva kotrlja u teškoj pasti, prenesenog doživljaja sadašnjosti. Mentalne asocijacije i slike utopljene kao refleks ovovremenih tenzija. Sklona sam da vjerujem, da svako ima svoju kutiju za čuvanje riječi, krtih riječi koje se gube u ljepoti rečenice sve dok ne postane suština koju pamtimo, fluksus vremena koji artisti svakojako komuniciraju, ostavljaju u svojim duboko proživljenim djelima. Baš tako postoji i kutija deponovanih poteza koji se čuvaju kako bi se kasnije slili u jedan manir koji tvori svojevrsni slikarski zapis.
Potezi boje su krajnji iskaz jedne performativne igre koja se dešava prilikom umjetničke djelatnosti u kojoj je Kilibardin slikarski rukopis primarni osjećaj, mišljenje, djelić svijesti. Odraz davno napuštene Arkadie, beskrajni narativ u kome je centar zbivanja i svugdje i nigdje. Nema nostalgičnih preokreta kroz kontemplativne kretnje kičice, koja donosi i podvlači priče o mitu i kontramitu, socijalnim stereotipima zaustavljenim u plastičnim snovima. Onda, u ritmu muzičke kakofonije koja diktira ishitrene pokrete ekspresionističke tenzije, nastaje smiraj i jedno lirsko osjećanje koje preusmjerava tok narativa. Čini se kao da iznova gradi sasvim pravilan svijet koga smješta na vertikalama, posljednjim drškama za hvatanje prije potpunog sunovrata Baskijatovske figuralne naznake u fluidnom projektu drugog života. Postoji hiljadu načina kako govoriti o sentimentima, uopšte životnim varijetetima, u digitalnom vremenu efemernih i lakih umjetničkih spoznaja u kome je prava dragocjenost ostati svoj, ugledati se na stare majstore, uopšte koristiti boje kada se one mogu samo zamisliti ili vidjeti na ekranu. Hromatske akrobacije, stalna padanja i podizanja u kolažiranim nanosima pigmenta od kojih je sagrađen univerzum Kilibardine slike, koji se reflektuje u izmišljenim ogledalima, donosi jednu umjetnost koja polako izlazi iz jakog ekspresionističkog limba, koja eliminiše defomativne aspekte poteza plastične boje i uvodi u novu dimenziju.
Fotografski zapisi iz slikarske mape, za razliku od pikturalnih istraživanja, ne baziraju se na prezentacijama sadašnjice protkane simboličnom kaligrafijom i figurativnim naznakama. Prevazilazeći enformelovski metrično gestualni jezik, dolazi do fantastičnog okruženja u kome supersonične figure postaju anatomski kameleoni koji preživljavaju izvesna skraćenja. Ako pratimo seriju predstavljenih fotografija, rekli bi da je tijelo uvijek isto, umjetnikov žrtveni korpus koji nosi eksperimente sadašnjice onomad načete. Napunjeno fiktivnim sadržajem koji kao paravan krije sve humanoidne detalje, smješteno u fantastičnom neproživljenom okruženju u kome snaga geometrije krije besmisao, a sjećanje, vrijeme, ostaju kao sugestivne varijabilne dimenzije. Opet su to fragmenti koji ne prenose gestualnost njegove poetike, koji donose samo vezu sa budućnošću i umetničkim eksperimentom koji je imanentan slikarskom biću, fragmenti koji su kombinovani ili konfrontirani sadržajnosti i maniru prethodnih umetnikovih rješenja.
Narativne strukture, nemirne razbijene forme iskazane kao slobodne asocijacije misli i namjera, na podlozi koja može biti i daska i hartija ali i fotopapir i video, svojevrsna su bilješka racionalnog kolebanja. Traganja za bizarnim geometrijama slučajnosti, susreta koji su se desili i koji nisu, artefakti uzimaju smer protkan multiplikovanim sagledavanjima i neverovatnim perspektivnim rešenjima. Ono što ostaje je model ogoljenog slikarskog momenta, razgolićene istine ili sinteze manira, kroz vrijeme, što ostaje kao lični odabir! Jednim pogledom na prošlost, okreće se nova stranica u kojoj nastavlja svoj bilingualni artistički stil kojim govori o golim ljudskim, životnim činjenicama u oslikanoj, preslikanoj ili zaustavljenoj stvarnosti.
Tekst povodom izložbe Vojislava Voja Kilibarde u Galeriji "Josip Bepo Benković" u Herceg Novom održane 21. decembra 2010.
Vladana Spaić, istoričar umjetnosti
